Onze bruiloft

Vandaag geen persoonlijke blog over ziek zijn. Vandaag vertel ik jullie over mijn bruiloft!

bruiloft

Precies een jaar na de verloving was het dan eindelijk zo ver; wij gingen trouwen! Dinsdag 25 november was de grote dag. En het voelde de hele dag door heel vreemd. Ik kon, en kan eigenlijk, niet bevatten dat het eindelijk het moment was dat mijn vriend mijn man werd. Tijdens de huwelijksceremonie zag ik mijzelf in het raam en het voelde zo raar dat ik daar daadwerkelijk zat. Na de verloving heb ik ook een paar weken nodig gehad om aan het idee te wennen, dus dat zal nu ook wel zo zijn. Ik ben mezelf al een half jaar aan het aanleren om de telefoon met Leonie op te nemen. Dat is redelijk gelukt. Nu ga ik kijken of ik kan wennen aan het gebruiken van mijn nieuwe achternaam. Ik ben namelijk al een paar keer de fout in gegaan door toch mijn meisjesnaam te gebruiken.

trouwen

De voorbereiding

Na een nacht met slechts 2 uur slaap werd ik toch redelijk gemakkelijk wakker. Ik was wel moe, maar ik had niet de behoefte om nog weer verder te gaan slapen. Snel trok ik mijn joggingpak aan, zei ik mijn vriend tot ziens en ging ik samen met mijn moeder naar de kapper. Daar stortte ik toch een beetje in, dus ik heb 1,5 uur met krullers op mijn hoofd een beetje voor me uit gestaard en alles aan me voorbij laten gaan. Dat was kennelijk genoeg om weer bij te tanken, want eenmaal bij mijn ouders thuis had ik weer praatjes. Mijn beste vriendin en haar moeder kwamen al snel aan en meteen daarna kwam de fotograaf. Voor mijn gevoel ging het nu allemaal echt beginnen. Ik had al mijn make-up meegenomen van thuis en uitgestald op tafel. Wat zou ik kiezen? Welke kleuren? Welke combinaties? En zou ik het wel redden binnen een half uur? Ik had namelijk wel geoefend met verschillende opmaaktechnieken, maar ik had mezelf nooit getimed. Het half uur dat in de planning stond was uit de lucht gegrepen. Gelukkig ging het goed. Ik deed er precies een half uur over en ik kon rustig aan doen. De mascara ging zonder problemen op mijn wimpers. Een wonder aangezien ik meestal bij 1 oog spinnenpootwimpers krijg, vooral als het belangrijk is dat ik er goed uit zie. Uiteindelijk was ik tevreden en hadden we even de tijd om een broodje te eten. En dan, het meesterwerk, de jurk. Voor mij het was niet zo moeilijk. Ik moest in de jurk stappen en stilstaan tot ik ingesnoerd zat. Er waren 3 mensen nodig om te zorgen dat ik goed mijn jurk in kwam. Had ik even mazzel dat ik alleen maar hoefde te staan! Ook het aantrekken van de jurk ging volgens planning en vlak daarna hoorde ik mijn vriend beneden praten. Het was bijna zo ver! Ik zou de trap aflopen en mijn toekomstige man zien!

eerste ontmoeting

De ontmoeting

Iedereen stond beneden. Mijn vriend had een fotograaf bij hem staan en ik stond boven met mijn fotograaf. Zo zou dit moment goed vastgelegd kunnen worden. Iedereen wachtte en ik stond naast de muur van de trap. Ik durfde niet. Ik weet niet waarom, maar ik vond het opeens eng om naar beneden te lopen. Ik was niet bang om trap te lopen met mijn jurk, ik vind het geen probleem om in de spotlights te staan en er is niks engs aan om naar de liefde van je leven te lopen. Toch moest ik een paar keer diep adem halen voordat ik bij de muur vandaan stapte en naar beneden liep. En daar stond hij; mijn vriend wachtte mij beneden op met het bruidsboeket. Ik vergat de wereld om mij heen. Ik kon alleen maar naam hem kijken en naar hem toe lopen. Toen ik na een paar foto’s samen met hem de auto in stapte vielen ook alle zenuwen van mij af. Ik was samen met mijn vriend, alles kwam goed, ik kon mij ontspannen.

De ceremonie

Na een uur koukleumen in de natuur tijdens de fotoshoot was het eindelijk tijd voor de ceremonie. Wij hadden besloten dat we apart van elkaar binnen zouden komen en dat ik werd weggegeven door mijn vader. Dat moment voelde weer precies hetzelfde als het moment bij de trap die ochtend. Ik kon alleen maar naar mijn vriend kijken en mij intens gelukkig voelen. Toen ik eenmaal naast hem zat veranderde dat gevoel in iets onwerkelijks. Ik zat er wel, maar toch ook weer niet. Het was net alsof ik naar mijzelf kijk, op een bepaald moment letterlijk toen ik mijzelf in het raam zag. Het voelde zo raar om naar de ambtenaar te luisteren die ons verhaal vertelde. Om te weten dat zometeen de vraag kwam waarop de allebei ja moesten antwoorden en dat het dan klaar was. Met 2 simpele antwoorden zouden wij opeens man en vrouw zijn. En dat moment voelde inderdaad ook onwerkelijk. We moesten gaan staan en de ambtenaar stelde ons de vragen. Mijn vriend zei ja, gelukkig maar, en ik zei ja. De ambtenaar verklaarde ons man en vrouw. Dat was het. Het ene moment heb je een vriend en een paar seconden later een man, terwijl er niks veranderd is. Ik liet het allemaal maar langs me heen gaan en concentreerde mij op de rest van de ceremonie. Het uitwisselen van de ringen en de trouwgeloften. Voor mij was dat denk ik het mooiste moment van de dag. We vertelden allebei, recht uit ons hart, wat we voor de ander voelde. Ik voelde mij intens verbonden met mijn man (ja vanaf nu mocht ik hem man noemen). Alle gasten kwamen ons feliciteren en wij mochten de taart aansnijden. Daarna kregen alle gasten hun eigen taartje en konden we ons begeven onder de gasten om nog wat te praten. Ik kan me daar vrij weinig van herinneren. Een paar kleine dingen weet ik nog, maar over het algemeen is dat als een waas aan mij voorbij gegaan. Ik denk dat ik nog teveel bezig met het laten bezinken van de ceremonie.

getrouwd

Het diner

Aangekomen op de feestlocatie begonnen we met een toast met champagne en daarna gingen we naar boven voor het eten. Mijn man is half Indisch dus hij wilde graag een Indische rijsttafel. Zo gezegd zo gedaan. Of nou ja, voor ons, voor de cateraar was het wat meer werk. Een Indische rijsttafel bestaat uit meerdere gerechten en aangezien we met een grote groep waren moesten er dus heel veel bakjes op tafel gezet worden. Maar dat was niet ons probleem, wij konden daarna lekker eten. Tenminste, ik denk dat het lekker was. Mijn jurk zat inmiddels niet zo lekker meer. De baleinen drukten precies onder mijn ribben waardoor ik weinig trek had. De jurk losser maken kon niet, want dan zou hij afzakken. Dus ik heb een beetje rendang en rijst gegeten en voor de rest toegekeken naar de smullende gezichten. Toen bijna iedereen klaar was met eten was het tijd voor het dankwoord waar we nog de vorige avond mee bezig waren geweest. We hadden voor iedere daggast een cadeautasje gemaakt en voor de getuigen een boekje met wat marsepein. Wij kregen echter ook direct een cadeau. Wij hadden mensen de mogelijkheid gegeven om bij het eten al een stukje te doen ipv op de feestavond als ze dat liever wilden. Mijn moeder koos daarvoor. Ze had een kunstwerk van keramiek gemaakt voor ons, waarbij ze onze trouwkaart had nagemaakt. Daarnaast kreeg ik een boek met foto’s uit mijn leven met een verhaaltje erbij. Wij hadden vroeger allemaal foto’s van mij aan de trap hangen, van ieder jaar 1. Nu heb ik die foto’s dus in het fotoalbum zitten.

kunstwerk bruiloft

Normale kleren

Wij waren precies op tijd weer beneden in de feestruimte om de eerste gasten te begroeten. Ik begon helaas snel te merken dat ik geen gezond lichaam heb en dat de dag en de jurk wat te veel voor mij werden. Ik ging dus even samen met mijn moeder op een rustige plek achter zitten. Ik voelde mij licht in mijn hoofd en het voelde alsof ik een grote conversieaanval zou krijgen. Ik heb er toen voor gekozen om snel naar huis te rijden om mijn trouwjurk uit te trekken en normale kleren aan te trekken. Wat een opluchting! Ik voelde me nog steeds niet helemaal geweldig, maar ik had wel het gevoel dat ik geen conversieaanval meer zou krijgen. Dan maar zonder jurk de rest van de avond mee maken. Liever dat dan dat ik gestrekt op de vloer had gelegen.

bruiloft

Het feest

Eenmaal terug op de feestlocatie had mijn man alle gasten alleen welkom geheten. Ik werd nog door een aantal mensen begroet en toen moesten we al snel gaan zitten omdat het eerste stukje ging beginnen. Het was een leuk satirisch filmpje van de beste vriend en getuige van mijn man en tevens onze ceremoniemeester. Daarna kon ik weer met de gasten gaan praten. Iedereen begreep dat ik mijn jurk uit had gedaan, ik hoefde het zelfs amper uit te leggen. Zo fijn! Ondertussen speelde de band De Swingers, hoewel de meeste mensen op hun stoel bleven swingen. Al snel kwam het 2e stukje. Dit keer van de vrijwilligers van de locatie. Mijn man (ik typte per ongeluk vriend) doet daar al 9 jaar vrijwilligerswerk. Daarom hadden we ook daar het feest gehouden. Daarna klommen wij samen op het podium om nog een aantal mensen te bedanken en om de avondgasten te bedanken. De band nam het weer van ons over en toen was de avond opeens zo voorbij. Veel gasten gingen weg dus ik bleef afscheid nemen en opeens was het 12 uur. De band stopte met spelen en vrijwel iedereen was weg. De laatste mensen vertrokken en wij zochten onze spullen bij elkaar die we mee naar huis moesten nemen. Eenmaal thuis was ik zo gelukkig met mijn bed. Ook met mijn man hoor, maar op dat moment denk ik iets meer met mijn bed. Nu voelde ik pas echt hoe zwaar deze dag voor mij was. Ik had overal pijn en ik was uitgeput. Zelfs liggen was al een inspanning. Gelukkig sliepen we niet in een hotel en hoefde ik me niet druk te maken dat ik de volgende ochtend vroeg mijn bed uit moest voor ontbijt en uitchecken. Hoewel ik om 9 uur wakker was, dus dat zou geen probleem zijn geweest.

Nagenieten

Al met al was het een geweldige dag, een onvergetelijke dag en een beetje een onvoorstelbare dag. Wij hopen de foto’s van de fotograaf binnenkort te ontvangen zodat we nog kunnen nagenieten, maar op dit moment geniet ik al van alle bedrijven die ik bel om mijn naam te laten veranderen. Hoewel ik nog niet gewend ben aan mijn nieuwe achternaam voelt het wel heel goed om dat overal te laten veranderen. Net alsof ik een klein kindje ben die trots is op een nieuwe knuffel. Mijn trouwring ligt nu bij de goudsmid, maar de eerste paar dagen na de bruiloft keek ik er constant naar. Zelfs als ik er niet naar keek dan raakte ik hem aan. Dat ga ik ongetwijfeld ook doen als ik hem weer terug heb. En verder? Het getrouwde leven is precies hetzelfde als het ongetrouwde leven. Maar het voelt toch fijn om te weten dat je man en vrouw bent. Dat je samen een gelofte hebt afgelegd om bij elkaar te blijven. Dat je de volgende stap in een relatie hebt genomen.

liefs


Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |

2 gedachten over “Onze bruiloft”

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.