Ook vandaag heb ik weer een minder vrolijke blog. Ik vertel voor de 31 day blog challenge namelijk over een moeilijke periode in mijn leven.
Ik heb er over nagedacht om te schrijven over mijn pestverleden. Ik ben 10 jaar gepest op de basis- en middelbare school. Dat was dus een moeilijke tijd voor mij. Maar eerlijk gezegd kan ik mij niet heel veel herinneren van die tijd. In grote lijnen weet ik het natuurlijk nog, maar ik heb veel verdrongen dus echt goed kan ik er niet over vertellen. Daarom heb ik besloten om te vertellen de periode na mijn afstuderen. Ik probeerde werk te vinden, maar ondertussen ging mijn gezondheid steeds verder achteruit, kreeg ik mijn WaJong en een diagnose conversiestoornis. Ook een moeilijke tijd dus.
Stel je voor; na 4 jaar hard werken, jarenlang dromen en jezelf meerdere keren overwinnen is het eindelijk zover. Je hebt een diploma in handen. Niet zomaar een diploma, maar een HBO-diploma waarmee je veel verschillende kanten op kunt. Communicatieadviseurs zijn er in allerlei vormen en maten en bijna ieder bedrijf heeft er een nodig. Veel werkplaatsen dus! Helaas nog meer pas afgestudeerden die een baan zoeken.
Ik heb 4 maanden lang bijna dagelijks gesolliciteerd op alle communicatiebanen die ik kon vinden. Vanuit het midden van het land kom je vrij ver met een uur rijden, dus ik had een groot mogelijk werkgebied. Ik ben meerdere keren op gesprek geweest, maar helaas was er telkens iemand die beter was dan ik. Daardoor begon ik te twijfelen of ik wel in de communicatie wilde werken. Misschien was het prettiger om een andere studie te doen. Daarom besloot ik mijn droom te volgen; ik ging naar de PABO. Het waren 2 fijne maanden. De studie was interessant en de stage ging goed. Ja dit ging het worden, ik zou juf worden.
Helaas moest ik na 2 maanden stoppen met mijn studie. Ik trok het niet meer. Mijn lichaam deed teveel pijn, ik was te moe en ik kreeg steeds meer last van die vreemde verlammingsaanvallen. Ik voelde mij ook te slecht om 40 uur in de week te gaan werken. Daarom klopte ik aan bij het UWV. Ik kreeg WaJong. Aan de ene kant heel fijn, want het gaf mij rust. Ik had inkomen en hoefde niet over mijn grenzen te gaan door 40 uur te werken. Aan de andere kant heel moeilijk, omdat het een bevestiging was dat het niet goed ging met mijn gezondheid.
Het ging steeds slechter met mij. Ik stopte met bijna alles wat ik deed en toch bleef ik extreem veel last houden van de vermoeidheid en verlammingsaanvallen. Eng, want niemand kon mij uitleggen waardoor dat kwam. Uiteindelijk had ik zo’n heftige aanval dat ik in het ziekenhuis terecht kwam. Daar werd geconstateerd dat ik niet echt verlamd was. Mijn spieren en zenuwen deden het nog gewoon, ik kon ze alleen niet aansturen. Daarom kreeg ik bezoek van een psychiater. Hij kon mij eindelijk meer duidelijkheid geven. Ik had een conversiestoornis. Of het over kon gaan? Nee, waarschijnlijk niet. Ik kon er mee leren leven en het kon minder worden, maar ik zou er waarschijnlijk altijd last van blijven houden.
Daar sta je dan. Net afgestudeerd, klaar met te beginnen met je leven en alles valt achter elkaar om. Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad. Ik was boos op de hele wereld en op mezelf. Ik wilde zoveel, maar mijn lichaam wilde niet. Gelukkig heb ik er redelijk mee leren leven en ben ik weer bezig om mijn leven op te bouwen. Ik ben niet meer boos, ik heb het geaccepteerd. Ik weet nu dat ik een toekomst heb, zolang ik maar rekening houd met mijn lichaam.
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |