Geconfronteerd worden met je beperkingen

Ik wilde al jaren weer een keer gaan schaatsen. 2 jaar geleden kocht ik schaatsen en 2 maanden geleden kocht ik een nationale schaatsbon. Het moment van schaatsen kwam steeds dichter bij. En toen stelde mijn man opeens voor om zaterdag te gaan schaatsen. Eindelijk zou ik gaan schaatsen! Maar toen werd ik geconfronteerd met mijn beperkingen waardoor ik maar een paar honderd meter kon schaatsen…

schaatsen

Van te voren had ik bedacht dat het schaatsen consequenties zou hebben. Mijn rug doet nog steeds veel pijn en staat nog niet helemaal recht, dus ik wist zeker dat ik daar tijdens het schaatsen veel last van zou krijgen. Ik nam een kilo pijnstillers mee en ik trok thermo-ondergoed aan om zo warm mogelijk te blijven. Hoe minder spieren zouden verkrampen, hoe minder pijn. Ik liet mijn schaatsen slijpen zodat ik niet kon vallen door een botte schaats. Mijn schaatsen zelf waren prima. Het zijn hoge noren met een stevige schoen; perfect voor mij! Kiezen op elkaar, pijn doorstaan en genieten van het schaatsen. Er kon niks mis gaan. Dacht ik…

Door mijn hypermobilliteitssyndroom heb ik losse gewrichten. Mijn enkels zijn dan ook erg soepel en slap. Tijdens het lopen heb ik hier geen problemen mee. De spieren in mijn benen kunnen meestal mijn enkels recht houden. Op hoge hakken of als ik moe ben gaat het nog wel eens fout, maar verder niet gelukkig. Ik was daardoor vergeten dat mijn enkels best wel een groot probleemgebied zijn. Zaterdag werd ik daar weer aan herinnerd. Na 300 meter begon ik steeds meer te wiebelen op mijn schaatsen. Ik nam even pauze, want het was een baan van 3 km. Na nog 100 meter kon ik mijn enkels echt niet meer recht houden. Ze hingen constant naar binnen. Dat doet pijn. Zeker als je dan nog moet proberen vooruit te komen op glad ijs. Gelukkig zag ik een uitrustplekje op 100 meter afstand. Met veel stoppen en vasthouden aan mijn man heb ik het gehaald.

Bron afbeelding

Na een tijdje zitten besloot ik terug te gaan. Ik kon niet nog 2,5 km schaatsen, dat zou ik nooit volhouden. Sterker nog, die 500 meter terug zouden al een probleem worden. Daar kwam nog een probleem bij, omdat er geen terugweg is. Tegen de richting in schaatsen is gevaarlijk. Zeker als je zoals ik als Bambi op het ijs staat en om de 2 meter pauze moet nemen. Daarom besloot ik te klunen. Ik drukte mezelf tegen het hek en liep over een smal strookje gras 300 meter terug. Daar hield het hek op. Ik trok mijn schaatsen uit en liep over een grasveld naar de kleedkamers. Mijn man had inmiddels al 2 rondjes van 3 km geschaatst, zo traag ging ik.

We besloten even wat te eten en daarna zou ik kijken of ik het op de 400 meter baan wel zou volhouden. Doordat ik een uur zat hadden mijn spieren weer een klein beetje kracht en het lukte dus 200 meter om mijn enkels recht te houden. Maar daarna was het over. Ik heb nog 100 meter gestunteld en daarna ben ik de baan afgestapt en heb ik nog 100 meter gekluund naar het bankje waar mijn schoenen lagen. Het was heel erg leuk om te schaatsen, maar dat was het maar 300 meter. Daarna kon mijn lichaam niet meer. En dat was frustrerend. Het materiaal was goed, mijn conditie werkte mee, mijn rug kon het nog volhouden en ik had genoeg motivatie voor 30 km. Maar ik werd beperkt door mijn chronische ziekte.

chronisch ziek zijn vraagt om chronisch optimisme

Thuis heb ik veel gezeten, lopen ging niet goed. Mijn spieren waren nog steeds op waardoor mijn enkels constant dubbel klapten. En die deden al pijn waardoor ik liever bleef zitten. De dag erna onder de douche stond ik nog steeds met naar binnen gevallen enkels. Ik keek ernaar en voelde een steek in mijn hart. Ik begon te beseffen dat er nu nog iets was wat ik niet kon door mijn ziekte. Iets wat ik heel erg leuk vond. Al jaren weet ik wat ik wel en niet kan. Daardoor was het lang geleden dat ik te maken had met dit gevoel. Natuurlijk ben ik blij dat het iets als schaatsen is en niet fietsen bijvoorbeeld, maar het blijft moeilijk te accepteren. Dat ik niet kan hardlopen vind ik prima, zo leuk vind ik dat niet, maar schaatsen wilde ik echt heel erg graag. Op zo’n moment is het moeilijk om te accepteren dat je lichaam dat tegenwerkt.

Ik probeer optimistisch te zijn over mijn chronische ziektes. Ik probeer het beste uit mijn leven te halen en nieuwe dingen te proberen. Over het algemeen lukt dat best goed. Mijn leven is niet zoals ik vroeger had bedacht, maar ik ben tevreden zo. Toch is het moeilijk als er dan weer een moment is waarop je wordt geconfronteerd met je beperkingen. Hoe tevreden je ook bent met je leven; je wordt weer met je neus op de feiten gedrukt. Niet alles wat je wilt is mogelijk, je moet altijd rekening houden met je beperkingen en je bent niet hetzelfde als een gezonde 26-jarige.

liefs


Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |

7 gedachten over “Geconfronteerd worden met je beperkingen”

  1. Dit soort momenten blijven moeilijk. Ik ben gisteren ook weer geconfronteerd met mijn ‘beperkingen’, daar had ik het vandaag ook flink moeilijk mee. Knap dat je zo positief kan blijven en er zo open over kan schrijven.

    Beantwoorden
    • Vervelend dat je ook weer een confrontatiemoment had!
      Dat positief blijven lukt me ook niet iedere dag hoor, en het heeft lang geduurd voordat ik het geleerd heb. Maar schrijven helpt me er bij!

      Beantwoorden
  2. Herkenbaar, Dit soort momenten blijven moeilijk.
    Je favoriete dingen moeten opgeven. Voor mij was dat 1.5 jaar geleden fotografie. Tot op de dag van vandaag baal ik er wel van.maar probeer andere leuke dingen te vinden

    Beantwoorden
    • Ja ik had dat met dansen. Dat mis ik soms nog steeds. Maar bij mij is juist fotografie daarvoor in de plek gekomen. Ik merkte dat het helpt om iets anders leuks te vinden, zodat je niet constant denkt aan hetgeen dat je mist. Maar ik snap dat je er van blijft balen!

      Beantwoorden
  3. Heel herkenbaar. En een hele mooie qoute. Ik heb ook al gezien dat je ergens de lepeltheorie bespreekt. Nu ik die sinds enkele maanden ken is er geen betere manier meer voor mij om uit te leggen hoe het is als tegen je wil in je lichaam af en toe wint.

    Beantwoorden

Laat een antwoord achter aan Leonie Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.