Ik ben psychisch ziek

Vandaag is het de landelijke dag psychische gezondheid en ik vind het belangrijk om hier aandacht aan te besteden. Ik merk namelijk dat er nog steeds een taboe op heerst. Zo ook bij mijzelf en dat moet voorbij zijn. Ik verschuil mij vaak nog achter worden als psychosomatisch, of probeer het mooi in te kleden. Bij nieuwe mensen vind ik het eng om erover te vertellen. Logisch, maar ik mag er ook best open over zijn. Dus bij deze. Ik ben Leonie en ik ben psychisch ziek.

weerspiegeling zelfportret

Depressie

Het begon allemaal 5,5 jaar geleden. Ik was mezelf niet meer. Ik was boos op de hele wereld, huilde de halve dag en lag de andere helft van de dag in bed. Ik wilde en kon niets meer. Niets was nog leuk en niets leek nuttig. Het was vreselijk. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn man. We waren toen net een een half jaar samen, dus dat was een hele beproeving. Uiteindelijk vond hij dat ik hulp moest zoeken en ging ik naar huisarts. Het was duidelijk. Ik had een zware depressie, kreeg therapie (wat na 1,5 sessie faalde door gebrek aan een klik) en ging anti-depressiva slikken. Na een maand was de hele wereld weer anders. Mijn depressie was natuurlijk nog niet over, maar ik begon langzaamaan mezelf weer te herkennen.

Conversiestoornis

Ik werd niet zomaar depressief. Dat had voor een deel te maken met het feit dat mijn lichaam niet meewerkte. Ik had niet alleen veel pijn, maar ik had ook al een jaar last van verlammingsaanvallen zonder duidelijke oorzaak. Neurologisch was er niets aan de hand, maar ik had nog geen diagnose. Ik kon niets meer door die verlammingsaanvallen waardoor ik alleen nog maar thuis zat. Mijn wereld was heel klein geworden en ik had geen afleiding.

Uiteindelijk kwam dus de diagnose conversiestoornis. Een ziekte waar geen lichamelijke oorzaak voor is gevonden en in die zin dus psychisch is, ook al zijn de symptomen lichamelijk. Dit vond ik heftiger dan de depressie. De halve wereld was depressief (geweest), maar die conversiestoornis was serieus. Was ik ziek?

It's a disorder, not a decision

Paniekaanvallen

Mijn depressie was alleen nog op de achtergrond aanwezig, mijn conversiestoornis was redelijk onder controle en toen kwamen de paniekaanvallen. Weer iets psychisch. Toen besefte ik dat ik kennelijk echt psychisch kwetsbaar ben. De conversiestoornis kon ik nog wel pech zien, maar 3 psychische dingen betekende toch echt wel iets. Dit was ook de periode waarin ik besefte dat ik meer psychische uitdagingen heb. Ik heb er geen diagnose voor en die is er misschien ook niet, maar ik worstel wel met meer dingen dan de gemiddelde Nederlander.

Therapie

Ik had altijd een hekel aan therapie. Ik wilde niet toegeven dat ik niet sterk genoeg was om het alleen op te lossen, dat ik hulp nodig had. En dan had je ook die stomme (goedgelovige en dus slechte) psychologen iedere keer weer. Maar ik moest er voor de behandeling van mijn conversiestoornis toch echt aan geloven. En het was een positieve ervaring; ik kreeg weer wat vertrouwen in de hulpverlening! Sterker nog, ik ging na de behandeling vrijwillig op zoek naar een therapeut die ik nu nog zie om verder te werken. Het helpt mij bij nieuwe inzichten. Om uit vastgeroeste patronen te kunnen ontsnappen. Het helpt mij om in te zien dat ik geen loser ben. Het gaat allemaal moeizaam, maar ooit kan ik zeggen dat ik dankzij therapie sterker ben geworden.

Taboe

Er zijn ontzettend veel mensen met een psychische ziekte. Er zijn dan ook heel veel verschillende psychische ziektes. Iedereen kent waarschijnlijk wel iemand met een psychische ziekte. En toch praten we er niet graag over. Het hoort niet dat je openlijk toegeeft dat je depressief bent. Zeggen dat je een psycholoog hebt kan eigenlijk ook niet. Of vertellen dat je een opname hebt gehad? Onmogelijk. Maar waarom eigenlijk? Wat is er zo erg aan psychisch ziek zijn? Waarom schaamt iedereen zich daar voor? Sterker nog, waarom schamen niet alleen de desbetreffende personen zich, maar ook de mensen met wie ze praten? Als jij helemaal gezond bent kan je je kennelijk alsnog schamen omdat je praat met iemand over een psychische ziekte. Want dat kan je beter verborgen houden.

Onzin! Praat erover! Je hoeft natuurlijk niet tegen iedereen op straat te vertellen dat je psychisch ziek bent, maar je hoeft het ook zeker niet geheim te houden. Het is onderdeel van jou en zo uniek ben je er niet in. Minstens 1 op de 10 Nederlanders loopt rond met een psychisch probleem. Praat erover om jezelf te helpen, maar ook om te laten zien dat mensen met een psychische ziekte niet zo gek als een deur zijn en heel normaal zijn.

Waarom is er wel een taboe op een psychische ziekte, maar niet op een gebroken been of diabetes? Voor een gebroken been ga je naar de orthopeed, voor een conversiestoornis naar een psychiater. Voor diabetes spuit je insuline en voor een depressie slik je anti-depressiva. Is dat echt zo’n groot verschil?

Vind jij het moeilijk om over een psychische ziekte te praten?

liefs


Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |

14 gedachten over “Ik ben psychisch ziek”

    • Als dat nodig is voor een leuk leven is dat prima toch? Ik ga mijn anti-depressiva voorlopig ook echt niet afbouwen en als ik het mijn hele leven moet slikken dat vind ik dat ook best

      Beantwoorden
  1. Wat supergoed dat je hierover schrijft! Ik ben ook psychisch ziek en dat is best moeilijk, vooral omdat het door veel mensen (uit mijn omgeving) als een keuze wordt gezien.

    Beantwoorden
  2. Heel knap dat je er nu zo open over durft te zijn! Het is absoluut niet iets waar je je voor hoeft te schamen. Het is iets wat je overkomt en niet iets waar je zelf voor kiest. <3

    Beantwoorden
  3. Mensen praten niet graag over ziektes. Punt. Of ze praten er wel over, maar krijgen dan de deksel op hun neus omdat mensen niet willen luisteren. Kankerpatienten hebben bijvoorbeeld ook moeite om hun stem te laten horen, mensen die hartpatient zijn zien ook ineens vrienden wegvallen, en er zijn veel te veel mensen die ziektes, fysiek of mentaal, ‘je eigen schuld’ vinden of vinden dat je niet moet ‘zeuren’. Dus er zit veel taboe rond veel ziektes.
    Maar … het feit dat nu iedereen roept dat er een taboe is op psychische aandoeningen geeft volgens mij juist aan dat we op weg zijn dat bespreekbaar te maken 🙂

    Beantwoorden
    • Klopt, ook rondom mijn lichamelijke ziektes merk ik dat mensen er liever niet over praten of mee geconfronteerd worden. Jammer. Maar ik denk inderdaad dat we steeds iets dichterbij het bespreekbaar maken komen

      Beantwoorden

Laat een antwoord achter aan els Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.