Ik heb een eetprobleem

Stiekem wist ik het al langer, maar toen ik een tijd geleden een gesprek had met mijn therapeut wist ik het zeker. Ik heb een eetprobleem. Geen eetstoornis. Ik vind mezelf niet te dik, ik honger mezelf niet uit, geef niet over, etc. Maar er is wel degelijk een probleem. Ik schreef eerder al dat ik een moeilijke eter ben, maar ik maak het mezelf soms alleen nog maar moeilijker. Ik probeer met mijn eetgedrag namelijk controle te krijgen over een situatie waarin ik geen controle heb.

eetprobleem

Angst

Ik denk dat een groot deel van mijn eetprobleem ligt in de angst voor het ziek zijn. Ik heb al zo lang als ik mij kan herinneren een hekel aan overgeven. Geen idee waarom, want dat heb ik na mijn jonge kinderjaren niet zo heel erg vaak gedaan. Maar toch ben ik er altijd bang voor geweest. En dat is alleen maar erger geworden nadat ik me zo vaak ziek voelde door mijn prikkelbaar darm syndroom. Ik moest niet overgeven, maar de buikpijnen waren hels. Dus zodra ik misselijk ben (al is het maar ergens in de verte) of een beetje buikpijn begin te krijgen, word ik bang dat ik ziek ga worden.

Controle

Omdat ik niet ziek wil worden stop ik met eten. Of nouja, ik eet heel weinig. En ook het liefst alleen op veilige plekken. En veilig eten. En weinig eten. Drinken is trouwens ook moeilijk, maar dat lukt beter dan eten. Zolang het maar kleine beetjes water zijn. Ander drinken lukt niet. Mijn logica is dat ik door niet te eten ook niet misselijker kan worden of meer buikpijn kan krijgen. Dus zo denk ik dat ik controle kan uitoefenen over hoe ik mij voel. De laatste paar jaar heb ik ook de logica ontwikkeld dat ik in spannende situaties waarin ik nog nergens last van heb beter niet kan eten, om te voorkomen dat ik me (een beetje) ziek ga voelen. Ik weet dat het juist tegenovergesteld werkt, maar toch kan ik die rare logica niet loslaten.

Overlevingsstand

Inmiddels heb ik een soort overlevingsstand. Een stand waar ik automatisch op over ga als ik een dagje uit ga. Ik denk er niet bij na, doe het niet bewust en heb het vaak pas door als iemand anders er iets van zegt. In mijn overlevingsstand heb ik vrijwel geen trek en ook weinig last van bijvoorbeeld duizeligheid door weinig eten, terwijl ik dat thuis wel heb. Die stand zorgt er ook voor dat als ik toch ga eten, niet zoveel kan eten. Ik heb namelijk echt geen honger. Maar als ik later die avond thuis kom prop ik me helemaal vol, omdat ik dan opeens merk dat ik wel heel veel honger heb. En als ik rond etenstijd aan het winkelen ben, naar het theater ga of wat dan ook? Dan vermijd ik altijd dat ik met de andere persoon ergens ga lunchen of dineren. Tijdens het winkelen stel ik het eten zo mogelijk uit zodat ik desnoods om 3 uur thuis ga lunchen. En als ik naar het theater ga spreek ik altijd af dat ik voor die tijd thuis wel iets eet. Niet alleen voor mezelf lastig, maar ook voor de persoon met wie ik op stap ben. Vooral voor mijn man is het lastig op vakanties, omdat hij juist heel erg van eten houdt.

controle eten

Veilige keuzes

Omdat het onmogelijk is om niks te eten als je lang van huis weg bent heb ik een paar veilige opties. Opties waar ik voor ga als ik langer dan een paar uur van huis ben of als ik op vakantie ben. Opties waarbij ik in de loop der jaren hebt gemerkt dat ze het minste risico hebben, waar ik niet van in paniek raak. Opties waarbij ik het gevoel heb dat ik niet meteen alle controle kwijtraak. Sowieso zorg ik dat ik altijd iets in mijn tas heb van koekjes zoals Time Out. En anders kijk ik of ik ergens een kaal croissantje of patat kan halen. Ik weet het, heel vreemd dat ik juist 2 vette producten als veilig beschouw, maar zo werkt mijn hoofd nu eenmaal. Ik eet ook het liefst alleen als ik weet dat er een wc in de buurt is en ik niet over 5 minuten in de auto hoef te stappen voor een lange rit.

Toekomst

Ik weet dat mijn angst om ziek te worden irreëel is. Ik weet ook dat ik door niet te eten me juist ziek ga voelen, wat dus ook gebeurt op vakanties. Daarnaast is het natuurlijk ook niet gezond om te doen. En het is niet gezellig dat mensen altijd rekening moeten houden met mij en we niet zomaar overal, constant, alles kunnen eten. Dus ik probeer het steeds vaker toch te doen. Ik begin klein door niet altijd meer nee te zeggen als iemand onverwachts tijdens het winkelen voorstelt om te lunchen. Om niet in paniek te raken als mijn man voorstelt om over 5 minuten uit eten te gaan. Dat lukt steeds beter. Ik moet nog regelmatig een opkomende paniekaanval wegduwen, maar het gaat. Ik wil gaan proberen om dit steeds verder uit te bouwen. Ik hoop dat het straks ook met lange dagjes uit en vakanties lukt om gewoon te eten. Niet bij na te denken, te genieten, gewoon normaal doen. Ik hoop dat mijn ontwikkelde automatische overlevingsstand verandert in een automatisch eetpatroon zoals het hoort.

Hebben jullie ook moeite met eten als je het gevoel hebt dat je geen controle hebt over een situatie?

liefs


Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |

9 gedachten over “Ik heb een eetprobleem”

  1. Ik heb nooit moeite met eten, tenzij “Geen hap door je keel krijgen na slecht nieuws” daar ook onder valt.
    Al duurt dat bij mij nooit lang. Ik eet altijd door. Of ik nou blij of down ben, gezond of ziek.
    Vroeger geloofden mijn ouders ook nooit dat ik ziek was, want ik at gewoon door…

    Ik hoop dat je hier aan kunt werken… Dat je je gewenste eetpatroon behaald.

    Beantwoorden
  2. Wat goed dat je dit hebt geschreven. Ik heb zelf 2 varianten die opspelen als ik erge stress heb. Dat is het helemaal niet eten of juist verschrikkelijk overeten. Gelukkig komt het beide niet erg vaak voor. Wat veilige opties betreft, dat snap ik wel. Ik ga het liefste naar bekende restaurants bijvoorbeeld, terwijl ik als ik zelf heb gekookt alles durf te proberen. Bij andere mensen thuis eet ik niet graag, al kan ik niet goed uitleggen waarom dat is. Waarschijnlijk omdat ik geen melkproducten mag hebben en ik het al heb meegemaakt dat ze dan toch stiekem in boter gaan bakken en denken dat ik het niet door heb.

    Beantwoorden
    • Ik herken dat stress-eten wel ja. Of ik moet eten om de stress aan te kunnen of ik ben misselijk door de stress waardoor ik geen hap door mijn keel krijg.
      Ik ga inderdaad ook het liefst naar restaurants die ik al ken en anders kijk ik van te voren eerst op de kaart of ze iets hebben wat ik lekker vind. Maar thuis probeer ik ook nooit iets nieuws XD Bij anderen eet ik ook liever niet, maar dat is ook een combinatie met het feit dat ik weinig lekker vind.
      Wat stom dat ze boter gaan gebruiken! Als je het nou niet lekker vind kan ik het me nog een beetje voorstellen, maar als iemand het niet mag hebben dan doe je dat toch niet?

      Beantwoorden
  3. Dit moet lastig zijn, zowel voor jou als voor de persoon waar je mee op stap gaat. Ik begrijp je angst wel, maar ik snap niet goed hoe dit vol te houden is. Ik bijvoorbeeld, moet eten of ik val om & dan pas word ‘k ziek. Het gebeurt idd dat ‘k niet kan eten omdat ‘k ziek ben, maar ik probeer toch omdat ‘k weet dat ‘k later nog zieker word. Bij hoofdpijn eet ‘k vaak fastfood of drink ‘k cola. Ook bij buikpijn drink ‘k cola, maar dan laat ‘k er de bruis uit zodat m’n maag zich kan herstellen. Dit heeft trouwens ooit mijn leven gered toen ‘k 5 was. Ik gaf maar over & hield niets binnen. Mijn moeder had in die tijd enkel water in huis, geen frisdranken. Toen de dokter kwam vroeg hij of ze cola in huis had. Als dat niet hielp moest ‘k naar ’t ziekenhuis. Mijn moeder ging naar ’t buurtwinkeltje (tijdens een festival die iets verder plaatsvond & dus liep ’t vol mensen op straat) achter 1 fles cola & ik kwam er wonder boven wonder terug bovenop. Sindsdien is er àltijd cola in huis 😉

    Beantwoorden
    • Ik heb ook geen idee hoe ik het vol kan houden hoor. Vooral omdat ik thuis nooit zolang niet zou kunnen eten…
      Maar je hoort wel vaker ja dat Cola in bepaalde gevallen helpt. Blijf het een vreemd gegeven vinden!

      Beantwoorden
      • Cola is een suikerdrank. Die suiker heb je nodig tijdens het ziek zijn, daar je niet kan eten. Let op, dit kan ook verslavend werken, zoals bij mij. Maar gelukkig heb ik nog ’t karakter om op tijd de rem er op te zetten 😉

        Beantwoorden
  4. Ik herken werkelijk alles wat je vertelt in je deze blog. Gelukkig gaat het nu beter dan vroeger. Op de middelbare at ik nooit buitenshuis. Dan deed ik een hele schooldag op een lege maag en werd ik inderdaad ook nooit duizelig of naar in mijn hoofd. Een soort overleving ofzo. Thuis propte ik me dan inderdaad helemaal vol. Tegenwoordig vind ik het nog steeds lastig alleen nu word ik wél duizelig. En aangezien ik ook een angst heb voor flauwvallen zit ik continu tussen twee kwaden in. Of eten en bang zijn dat ik misselijk word, of niet eten en bang zijn dat ik flauw val. Omdat ik weet dat de eerste angst meer irreëel is dan de tweede, kies ik dan toch vaak om maar wel te eten. Maar dan inderdaad wel de veilige opties. Ontbijtkoek mee in mijn tas, qua lunch altijd iets van een tosti en avondeten… tsja, dat doe ik nog altijd liever thuis. En zo niet… dan liever iets uit de 3 p’s. (Pizza, patat of pannenkoeken).

    Beantwoorden
  5. Wat lastig dat je of last van de ene angst hebt of van de andere! Wel goed dat je dan kiest om toch te eten, want dat heeft inderdaad minder ‘risico’ op misselijk worden dan op flauwvallen.
    Ik herken het wel een beetje. Sinds ik paniekaanvallen heb ben ik licht in mijn hoofd gaan koppelen aan opkomende paniek. Het is een minder grote angst dan eten en ziek worden, maar het maakt het er niet gemakkelijker op

    Beantwoorden

Laat een antwoord achter aan Tamara TS Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.