Een jaar na mijn behandeling bij Altrecht

Gisteren een jaar geleden had ik de laatste groepsbehandeling bij Altrecht. Een paar weken later had ik nog een afrondend gesprek met mijn individuele behandelaar, maar voor mijn gevoel was 27 oktober de dag dat ik de behandeling voor mijn conversiestoornis afrondde.

Schermafbeelding 2015-10-31 om 14.36.35

Behandeling conversiestoornis

Het was een intensief half jaar. Iedere dinsdag stond ik vroeg op, had ik een dag vol therapieën en was ik laat thuis. In het begin moest ik de rest van de week ook echt bijkomen. Het reizen en de lange dag kostte veel energie, maar constant met jezelf bezig zijn is ook zwaar. Zo kwam ik erachter dat ik met bepaalde dingen veel meer moeite had dan ik altijd dacht. Dat is confronterend en vermoeiend. Gelukkig merkte ik na de eerste helft dat het beter ging. Mijn man reed mij in het begin nog naar Zeist, maar dat kon ik weer zelf. En de rest van de week kon ik inmiddels ook weer andere dingen doen dan slapen. Maar die dinsdagen zelf bleven zwaar.

Bij Altrecht leerde ik mijn lichaam weer te voelen. Het was een aparte ervaring dat ik opeens meer pijn kreeg. Kennelijk had ik ook zonder een conversieaanval onvoldoende contact met mijn lijf en had ik daardoor ook minder last van de pijn. Leuke bijkomstigheid, maar ik moest toch leren om in contact te blijven met mijn lichaam om de conversieaanvallen te verminderen. Ik leerde ook om mijn grenzen meer te respecteren (ik wist al waar ze lagen) en om bepaalde gedachtepatronen te doorbreken.

conversiestoornis

Verder gaan

Na een half jaar behandeling had ik bijna geen verlammingsaanvallen meer en had ik weer vertrouwen in de toekomst. Maar ik was nog niet klaar. Omdat ik al iedere week bij een manueel/fysiotherapeut kwam en niet het idee had dat de psychosomatische fysio mij verder kon helpen besloot ik dat te laten. Ik ging wel op zoek naar een psychomotorische therapeut (PMT) en een psychotherapeut in de buurt om verder te gaan met waar ik bij Altrecht was gebleven.

PMT bleek al snel een aanfluiting. Ik had totaal geen klik met de therapeut, had het gevoel dat ik mij telkens moest verantwoorden en dat hij niet naar mij luisterde. Toen hij per ongeluk een bal tegen mijn hoofd gooide was het vertrouwen compleet weg. Hij wist dat ik net een hersenschudding had gehad en dat ik een hekel aan ballen had, omdat ik 10 jaar geleden ook een hersenschudding had nadat ik een softbal tegen mijn hoofd aan kreeg. Hij deed het niet expres, maar gooide de bal telkens zo lomp in de hoop dat ik mijn grens aan zou geven dat ik besloot dat ik er geen zin meer in had. Het voelde voor mij niet veilig genoeg om te leren mijn grenzen aan te geven of op te rekken. Dus daar ben ik na een paar sessies mee gestopt.

Bij de psychotherapeut kom ik nog wel steeds. In het begin vooral met het idee om te voorkomen dat ik mijn oude leven weer zou oppakken en weer last zou krijgen van de conversiestoornis. Nu, een jaar later, blijkt het een stuk ingewikkelder te zijn. Bij Altrecht had ik groepstherapie en om de week een individueel gesprek. Dit individuele gesprek ging voornamelijk over dingen die ik ervoer tijdens de andere therapieën. Dat was prima, maar daardoor kwamen we pas in de laatste paar weken wat meer bij de kern van het probleem. Daar heb ik met mijn nieuwe therapeut verder aan gewerkt, en het bleek dat wat ik dacht dat het probleem was slechts het topje van de ijsberg was.

feelings are just visitors

Verwerken

We hebben eerst gekeken naar wat mij in het dagelijks leven hinderde en kwamen tot de conclusie dat eigenlijk alles wordt veroorzaakt door trauma’s uit mijn jeugd. Waarschijnlijk komt de conversiestoornis daar dus ook voor een deel van vandaan, terwijl ik altijd dacht dat het alleen door jarenlange overbelasting kwam. Met die trauma’s zijn we aan de slag gegaan, maar dat was te heftig. De herbelevingen en nachtmerries werden erger en ik had ook vaker bij een stressvolle situatie geen gevoel meer in mijn benen. De echte verlammingsaanvallen bleven uit, maar ik merkte in die zin wel weer achteruitgang vergeleken met het moment dat ik bij Altrecht weg ging. Dat was niet de bedoeling, dus we richten ons nu eerst op het heden.

Vooruitgang

Hoewel ik qua therapie dus nog lang niet klaar ben, merk ik wel iedere dag de vooruitgang die ik heb gemaakt door mijn behandeling in Zeist. Ik ga nooit meer ’s middags slapen, terwijl ik daarvoor echt minstens 2 uur slaap nodig had. Ik werk weer, terwijl eerst alleen al de gedachte aan werken teveel stress opleverde. Ik heb weer toekomstdromen, terwijl ik eerder niet eens mijn toekomst durfde te denken. Ik heb al maanden geen verlammingsaanval gehad, wat een gigantische vooruitgang is omdat ik ze eerst 1x per week had. Maar Altrecht heeft mij ook laten zien dat hulpverleners te vertrouwen zijn. Dat er ook goede mensen in het vak zitten. Daardoor lukt het nu ook om mij voor mijn nieuwe therapeut open te stellen. En ze hebben mij geholpen om weer te voelen. Waar ik eerst niets voelde of het gevoel niet kon benoemen weet ik nu vaak wel ongeveer wat ik voel. En dan te bedenken dat al deze veranderingen komen door een half jaar therapie.

geloofinjezelf

Altrecht heeft mij een grote duw in de richting gegeven. Een duw ver uit de buurt van de conversie en dichter bij mezelf. Inzichten waar ik na de behandeling verder mee kon. Vertrouwen in mezelf dat ik met de nieuwe handvatten aan de slag kon. Nog niet alles is opgelost, maar ik weet zeker dat ik zonder dat half jaar bij Altrecht nog lang niet zo ver was geweest als ik nu ben.

liefs


Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.