Nare opmerkingen op internet (over je gezondheid)

Sinds ik video’s op Youtube plaats krijg ik veel vervelende opmerkingen. De laatste paar weken krijg ik echter ook op andere social media opmerkingen. Mensen die zeggen dat mijn conversiestoornis niet echt. Dat ik overdrijf en veel minder ziek ben dan ik zeg. Mensen die het belachelijk vinden dat ik iets doe.  Hoewel ik de opmerkingen probeer te negeren blijft het moeilijk.

social media en psychische problemen

Youtubelosers

Het begon met opmerkingen onder mijn filmpjes. Ik was lelijk, had een paardenhoofd en moest stoppen met filmpjes maken. Mijn filmpjes waren waardeloos, ik praatte stom en was overal te oud voor. De eerste keer schrok ik heel erg, later werd het bijna gewoon. Omdat sommige opmerkingen mij aan mijn pestverleden doen denken, doet het soms best pijn. Toch lukt het mij om de opmerkingen te negeren. Ik snap alleen niet wat er leuk is aan zulke opmerkingen achter laten onder video’s.

Je hebt die ziekte niet

Ik heb veel chronische ziektes. Iets wat al voor problemen zorgt, omdat ik regelmatig opmerkingen krijg dat dat niet kan. Ook is een deel van die ziektes (zoals mijn conversiestoornis) lastig te bewijzen. Ik heb dan ook al meerdere keren te horen gekregen dat een conversiestoornis niet bestaat of dat ik het mij heb laten aanpraten.  Ik negeer de opmerkingen, maar het doet wel veel met mij.

Ik ben lang bezig geweest met het vinden van bepaalde diagnoses. Het was een opluchting dat ik eindelijk een antwoord had, een verklaring. Wanneer die verklaring door iemand anders in twijfel wordt getrokken doet mij dat denken aan de tijd dat ik niet wist wat ik had. Een tijd waar ik ook artsen had die zeiden dat ik mij aanstelde. Dat zijn pijnlijke herinneringen.

It's a disorder, not a decision

Je stelt je aan

Naast opmerkingen over het bestaan van mijn aandoeningen, lees ik ook vaak reacties over de ernst van mijn aandoeningen. Ik doe iets, dus ik kan bijvoorbeeld nooit zoveel pijn hebben. Dat zijn opmerkingen die ik mogelijk nog erger vind dan opmerkingen dat mijn aandoeningen niet bestaan. Of je nou gelooft in de diagnoses die ik heb of niet, de klachten zijn er gewoon. Wanneer er wordt gezegd dat ik niet zoveel pijn kan hebben worden die klachten dus ook in twijfel getrokken. Dan is het net alsof ik mij aanstel, misschien wel doe alsof.

Doordat er met die opmerkingen wordt geïmpliceerd dat ik mij aanstel heb ik de neiging om in de verdedigingsmodus te schieten. Uit te leggen hoeveel moeite het kost om die activiteit te doen, of wat ik ervoor moet laten. Uitleggen hoe het zit met goede en slechte dagen. Te roepen dat ik soms heel erg over mijn grenzen ga om iets te kunnen doen. Maar wat schiet ik ermee op? Het kost mij onnodig veel energie en de persoon van die stomme opmerking zal het toch niet snappen.

Wat is het nut?

Als ik een nare opmerking krijg, of lees bij iemand anders, probeer ik altijd te begrijpen waarom iemand zoiets zou zeggen. Wat schiet je ermee op? Wat is er leuk aan? Dat snap ik echt niet. Sowieso heb ik internettrollen nog nooit begrepen en waarschijnlijk zal ik ze ook nooit gaan begrijpen. Wat heb jij eraan als je achter je toetsenbord een rotopmerking plaatst. Word je daar gelukkig van? Voel je je daarna beter?

Hoe ga ik ermee om?

Als ik een nare reactie zie is mijn eerste reactie om mezelf te verdedigen. Het doet pijn en ik wil de ander overtuigen dat het echt zo is. Toch kies ik ervoor om over het algemeen niet te reageren. Het kost mij energie en ik kan de ander toch niet overtuigen van mijn gelijk. Zonde van mijn energie dus. Heel soms ga ik in discussie als ik het idee heb dat die persoon niet beter weet. Wanneer blijkt dat ze mij niet willen snappen dan pas ik mijn andere strategie toe; negeren. Desnoods blokkeer ik die persoon zodat ik niet steeds wordt geconfronteerd met de nare opmerkingen. Want ondanks het negeren doet het wel pijn.

Doordat ik actief ben op internet met mijn blog en social media is de kans groter dat ik nare reacties krijg dan wanneer ik alleen een facebookpagina voor mijn vrienden zou hebben. Wellicht heb ik er dus meer last van dan veel van jullie. Toch denk ik dat het krijgen van nare reacties wel herkenbaar is.

liefs


Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |

18 gedachten over “Nare opmerkingen op internet (over je gezondheid)”

  1. Het stomme is: ergens verwacht je gewoon dat het gebeurt, dat er altijd wel mensen op internet rondhangen om iets naars te zeggen. Dat zou niet normaal moeten zijn…
    Vervelend dat je zoveel van die nare reacties krijgt. Negeren is dan vaak wel het beste, maar het blijft rot.
    Ik moet eerlijk zeggen dat het bij mij meevalt. Kan me eigenlijk maar van 1x herinneren (en dat was dan ook nog van een lotgenoot in een besloten Facebookgroep). Maar wat niet is, kan nog komen. Toevallig komt er net vandaag een artikel online over feedback, waarin ik mijn lezers uitnodig om anoniem feedback te geven, haha!

    Beantwoorden
  2. Beste Leonie,

    Het is heel naar als je iets mankeert dat moeilijk te diagnosticeren is. In de eerste plaats voor jezelf. Je schrikt in het begin en wordt er angstig van, wat doorgaans de zaak niet bepaald helpt. Maar ook voor je omgeving. Ik zeg wel eens dat je beter je been kan breken; dan is alles voor iedereen duidelijk en weet je ook waar het einde is. Ik zie in mijn omgeving wel eens dat mensen niet echt hun vinger er op kunnen leggen, zeg maar, maar negatieve reacties krijg ik niet.
    Waarom mensen de behoefte voelen om negatief te reageren? Ik ken(de) vrienden die zo “gelukkig” door het leven gaan dat ze helemaal geen weet hebben van tegenslag (tot het mis gaat dan). Die mensen begrijpen het oprecht niet en doen het dan snel af als niet waar. Als iemand zegt dat je je aanstelt, dan zegt dat iets over hun zelf, niet over jou. Ook zijn er mensen die een vorm van jaloezie ontwikkelen. Die zien dat iemand veel aandacht krijgt en dat steekt. En tot slot zijn er ook hele domme mensen die rechtlijnig vanuit hun beperkte belevingswereld denken en reageren. En als je op social media praat over jezelf dan krijg je alle soorten reacties natuurlijk in het kwadraat.
    Ik zou je willen adviseren toch te proberen het je niet teveel aan te trekken en het niet allemaal te lezen. Men heeft het doorgaans niet op jou persoonlijk gemunt maar de negativiteit komt uit die mensen zelf. Het is hun probleem, dus probeer het niet ook jou probleem te maken. Bovendien is het goed dat er ook domme mensen zijn, anders val jij niet op. Vergeet echter nooit dat het grootste deel van de mensheid wel meelevend en normaal is, ook als ze geen specialistische kennis hebben. Die zie of hoor je niet zo vaak en daarom komen negatieve reacties harder binnen. Maar het is de absolute minderheid.
    Ik wens je heel veel sterkte en beterschap en blijf vooral moed houden.

    Hartelijke groet, Theo

    Beantwoorden
    • Een gebroken been is soms veel gemakkelijker ja! Ik snap wel dat er mensen zijn die zich niet kunnen voorstellen hoe het is en dat is oké. Ik snap alleen niet waarom je dan een rotreactie achter moet laten.
      Naast de nare reacties krijg ik gelukkig ook heel veel positieve reacties, dus daar probeer ik mij op te focussen. De nare reacties probeer ik zo mogelijk te vergeten.

      Beantwoorden
  3. Ik lees op social media vaak over chronisch zieken die vinden dat er weinig begrip is voor hun situatie en telkens rijst in mij de vraag; waarom wil je begrip?
    Waarom moet je bewijzen dat je iets niet kunt, dat je pijn hebt en geen energie hebt?
    Waarom moet je iemand uitleggen dat je niet naar een feestje kunt of een hele dag kunt shoppen, niet kunt werken?
    Je hebt pijn PUNT je hebt geen energie PUNT je kunt niet werken PUNT
    Dit is wat jij voelt en ben je niemand uitleg verschuldigd laat staan dat je je moet verdedigen.
    Als je geen uitleg geeft en hierdoor ook je al je gedachten dat anderen je wel een aansteller zullen vinden niet laat zien, laat je ook niet je twijfel zien en kom je wel serieus over en zijn je klachten en beperkingen echt, een feit.
    Laat je ook geen ruimte voor discussie en ik denk dat hier het grote punt ligt, je hoeft niks uit te leggen want pijn en vermoeidheid en uitval zijn niet uit te leggen.
    Iemand die hoofdpijn heeft, heeft ook gewoon hoofdpijn, daar ga je ook niet aan vragen of dit wel echt is en hoe dit dan voelt en dat hij zich aanstelt en vooral geen paracetamol mag slikken.

    Ik vind het vooral dapper van je dat je er zo open over durft te zijn maar bewaak vooral je grenzen en vertel niet meer dan je kwijt wilt, je bent niemand uitleg verschuldigd behalve naar jezelf.
    Geef mensen niet de ruimte je de grond in te boren, daar ben je te mooi voor.

    Beantwoorden
    • Ik wil ook geen begrip, want het is niet te begrijpen voor iemand die er niet midden in zit. Ik wil wel graag normaal behandeld worden.
      Maar ik houd mijn grenzen ook wel in de gaten. Soms ga ik vrij ver, maar ik deel nooit iets wat ik niet kwijt wil.

      Beantwoorden
    • Woord voor woord mee eens. Precies door zo te doen begonnen ‘ze’ mij wél serieus te nemen. Kan mij wat schelen of je me begrijpt of niet. Mensen begrepen zelfs niet dat ik na 5 maanden rolstoel, 9x spoedziekenhuisopnames, grote buikoperatie van (goedaardige) tumor en (nog nader uit te zoeken welke vorm) reuma niet meer met ‘alles’ mee kon doen. Sja…als er zelfs hiervoor geen begrip voor is, laatstaan de minder ernstige aandoeningen die wél grote impact hebben op je leven. Ik leg nix uit ik doe gewoon. En ik zeg ook doodleuk dingen zoals ‘dan ga je toch lekker zónder mij? Dan voelen ‘ze’ zich ongemakkelijk. En als ‘hun’ wat vervelends overkomt, dan zeg je maar gewoon ‘stérkte’ 😀
      Mijn man, mijn kind, een aantal familieleden en een paar fantastische vrienden is meer dan genoeg om gelukkig te zijn mét chronische ziekten. Denk aan wat je hebt dat genoeg is:) Begrip van vooral vreemden/kennissen is leuk….maar niet belangrijk.

      PS: met deze mentaliteit wordt het juist wél mogelijk om straks te kunnen werken.

      Beantwoorden
  4. Goed dat je eens neerzet wat het met anderen doet. Niemand kan oordelen over jouw pijn via internet. Ook al trek je je er niks van aan, het is wel pijnlijk om zulke dingen te lezen. Hopelijk zullen ze nu er wat harder over nadenken voor ze een reactie plaatsen…

    Beantwoorden
  5. Denk vooral aan de mensen die je blij maakt met alles wat jij post op internet/youtube/enz. Die veel herkennen in wat jij vertelt. Dat is echt heel waardevol!

    Beantwoorden
    • Daar ben ik ook heel blij mee! Die reacties zijn er gelukkig veel meer en daar kan ik ook echt van genieten. Dus als ik een rotreactie lees probeer ik ook aan de positieve reacties te denken.

      Beantwoorden
  6. ikzelf ben ook afgekeurd, ik heb chronische pijnklachten in mijn schouder. Ik ben idd niet gestopt met leven en dingen doen, dus zien mensen niets en reageren dan ook vaak vol onbegrip. Mijn eerste reactie is ook in de verdediging gaan maar het helpt allemaal niets… Jammer genoeg ken jij je leven met pijn wel, net als ik…probeer er boven te blijven staan. Iedereen vind altijd wel ergens iets van 😉 (dat hebben we zelf ws ook wel eens 😉 )

    Beantwoorden
  7. Ik vind dat soort opmerkingen echt zo stom en triest. Heb ook een filmpje van mijn zoon als dreumes waarbij iemand het noodzakelijk vond om er “stom rotkind” of iets degelijks bij te zetten. Ik kan mensen die dat soort dingen zeggen echt niet serieus nemen en moet er eigenlijk alleen maar om lachen. Hoe kansloos ben je wel niet als je zulke comments achter laat.

    Beantwoorden
  8. De wereld is wreed. Zowel in het echte leven als op internet. Ik ben gepest geweest en die jongens en meisjes beseffen niet wat dit met mij deed (en nog steeds doet). Net zoals bij jou beseffen degene die reageren op jouw filmpjes niet hoe ze jou kunnen kwetsen. Het beste is negeren, maar ookal negeer je hen toch blijft het in je hoofd hangen. Ik snap volledig je gevoel.

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.