De ontwikkeling van Leonie 2.0

Het laatste jaar is er veel veranderd. Ik heb hard aan mezelf gewerkt en vooruitgang geboekt. Mijn toekomst ziet er anders uit dan ik een jaar geleden dacht, maar ik ben zelf ook anders. Een arbeidsdeskundige van het UWV zei dat ik nu Leonie 2.0 ben. Ik vind het stom om dat over mensen te zeggen, maar het klopt wel. Een mens blijft zich ontwikkelen en voor mijn gevoel is Leonie 2.0 ook nog niet helemaal af, maar ik kan wel zeggen dat ik niet meer Leonie 1.0 ben.

Een jaar geleden was ik bezig met therapie, liep bij de pijnpoli, had constant paniek- en conversieaanvallen en had nergens energie voor. Met veel pijn en moeite deed ik vrijwilligerswerk en probeerde ik te sporten, maar mijn energieniveau was te laag. Voor mijn gevoel was er weinig vooruitgang mogelijk. Ik zou moeten leren leven met mijn klachten en beperkte mogelijkheden voor een nuttige dagbesteding.

Bijzonder dat alles nu zo anders is. Door mijn deeltijdtherapie heb ik handvatten gekregen om dingen te veranderen en ben ik zelfs weer gaan dromen over mijn leven. Ik ben meer in contact gekomen met mijn lichaam, waardoor ik minder snel over mijn grenzen ga. Hierdoor heb ik nu minder pijn (ik ben zelfs van de morfine af!) en heb ik meer energie. Dit zorgt er weer voor dat ik meer kan sporten, waardoor ik weer minder pijn heb. Een positieve vicieuze cirkel.

Ik leefde mijn leven op een automatische piloot zonder nog echt te dromen. Zonder regelmatig dingen te doen die ik leuk vind. Bij Altrecht vroegen ze wat mijn levenswaarden waren. Ik had geen idee. Er waren wel dingen die ik leuk vond, maar vond ik dat écht leuk? En vond ik het zelf leuk, of vond ik het leuk omdat anderen het leuk vonden? En was het leuke tijdbesteding of werd ik er ook echt gelukkig van? Zorgde het voor meerwaarde in mijn leven?

Uiteindelijk werd steeds duidelijker wat mijn levenswaarden waren. Maar ook dat ik te weinig deed aan die levenswaarden. Ik liet de dagen aan me voorbij gaan. Doordat ik nu wist wat mijn levenswaarden waren en iets meer energie had kon ik daar verandering in brengen. Ik probeer tegenwoordig meerdere keren per week bewust iets te doen wat ik graag doe. Dingen doen die ik eigenlijk spannend of kinderachtig vind. Ook ben ik na gaan denken over mijn toekomst. Ik wist dat ik wilde werken, maar een baan in de communicatie is niet mijn droombaan. Daarom ben ik nu op zoek naar een opleidingsplaats tot apothekersassistent. Werken in de zorg heb ik namelijk altijd gewild.

Ik blijf bezig met sporten, therapie en mijn grenzen bewaken. Ik wil namelijk niet meer terug naar hoe het was. Ik wil vooruit blijven gaan en proberen dat ik niet weer meer pijn krijg of minder energie krijg. Ondertussen probeer ik in het moment te leven en te genieten van het leven. Ik wil nog leren om milder te zijn voor mezelf en meer compassie voor mezelf te krijgen. En ja, natuurlijk zal ik altijd last blijven houden van pijn en vermoeidheid, heb ik nog PTSS en moet ik leren leven met mijn autisme. Maar voor nu ben ik al goed op weg naar Leonie 2.0. Het verschil met een jaar geleden is groot en dat voelt goed. Ik leef weer. Ik heb weer mogelijkheden. Ik heb weer dromen. Die Leonie 2.0 bevalt mij wel.