Dyslexie – last of gave?

Dyslexie, ook wel woordblindheid genoemd. Ik heb het. Ik ben dyslectisch. Belachelijk woord voor iemand die moeite heeft met schrijven en lezen. Wie dat ooit bedacht heeft… Maar goed, ik weet hoe ik dyslexie en dyslectisch moet schrijven. Dat scheelt weer. Maar dat betekent niet dat ik nergens last van heb. Misschien heb je het ooit wel gemerkt. Benieuwd hoe ik mijn dyslexie ervaar?

Getest
Laat ik beginnen met zeggen dat ik niet de meest dyslectische persoon ben die je ooit zult tegenkomen. Maar dat had je zelf ook al bedacht, anders kon ik nooit een blog hebben. Of Communicatie gestudeerd hebben. Maar toch heb ik het en dat merk ik bijna dagelijks. Ik heb er alleen goed mee om leren gaan. Ik bedacht ezelsbruggetjes voor mezelf en kon het voor een deel met intelligentie opvangen (niet arrogant bedoeld). Daarom is het bij mij ook pas vastgesteld toen ik op de middelbare school zat. Voor die tijd werd gewoon gedacht dat ik slecht was in spelling. Mijn moeder wilde het graag laten uitzoeken, maar omdat ik te oud was moest dat bij een apart instituut ipv op school. En ja hoor, ze had gelijk; ik was zo dyslectisch als een deur.

Tijdens de test werd er gekeken naar dingen waar mensen met dyslexie moeite mee hebben. Ik moest vragen beantwoorden, spellen en een tekst voorlezen. Een mooi voorbeeld is dat het een tekst over een mus was en ik er constant muis van maakte. Een vrij typische fout. Ik realiseerde me dat niet tijdens het lezen. Voor mij ging de tekst gewoon over een muis.

Lezen
Al van jongs af aan lees ik. Ik denk dat dat mij heel erg heeft geholpen. Met avi-lezen op de basisschool liep ik niet achter en ik kon thuis ook gewoon boeken lezen. Het enige lastige was, en is, dat ik minder snel lees dan anderen. Ik heb wel een redelijk tempo door al het oefenen, maar het kost mij nog steeds moeite. Als ik heel erg moe ben is het lezen dan ook bijna onmogelijk. Dan moet ik soms een zin 3x lezen voordat ik goed zie wat er staat. En boeken met lange zinnen of veel moeilijke en buitenlandse woorden sla ik ook liever over. Het lukt wel, maar het kost zoveel moeite en duurt zo lang dat ik het niet leuk meer vind.

Naast het lezen van boeken voor mijn lol merk ik het vooral met het lezen van leerstof. Daarvan is het belangrijk dat je alles goed leest en worden er vaak nieuwe woorden gebruikt. Gelukkig werden er bij Communicatie niet zoveel moeilijke termen gebruikt, waardoor dat niet veel problemen opleverde . Maar nu doe ik voor de lol (hier stond eerst lul waar ik meerdere keren overheen las, typisch bij juist dit artikel haha!) een studie medsiche basiskennis. Hierbij komen veel Latijnse termen voorbij. Dat is al moeilijk omdat het vaak woorden met heel veel letters zijn en allemaal nieuwe woorden zijn. Wat het nog lastiger maakt is dat veel van die woorden op elkaar lijken. Hierdoor dansen de letters soms letterlijk voor mijn ogen. Gelukkig staat er altijd de Nederlandse naam bij waardoor ik de stof wel begrijp en kan onthouden. Die Latijnse woorden vergeet ik vrijwel meteen weer, sterker nog, het komt vaak niet eens echt binnen.

Schrijven
Zoals jullie gemerkt hebben gaat schrijven mij redelijk af. Ik maak wel eens fouten, maar het lukt ook om een alinea zonder fouten te schrijven. Dat komt voor een deel omdat ik al mijn teksten hardop doorlees. Dan merk ik fouten namelijk eerder op dan als ik het gewoon in mijn hoofd doorlees. Voor een ander deel komt dat door oefening en gewoonte. Ik weet dat ik vaak een fout maak bij mee en mij. Om een of andere reden draai ik dat vaak om en het gebeurt regelmatig dat ik dat pas bij de 3e keer lezen zie. Verder heb ik vooral moeite met d’s en t’s. Ik weet de regels en ik heb er ook een gewoonte van gemaakt om zodra ik twijfel het woord te veranderen in smurfen zodat ik weet of ik de d of de t moet gebruiken. Maar toch gaat het nog wel eens fout. Ook meestal als ik moe ben, omdat ik dan te weinig nadenk bij wat ik schrijf.

Nieuwe woorden
Vroeger verzon ik al mijn eigen woorden. Zo zei ik ooit dat het ergens had gestorft, omdat daar mensen waren gestorven. Voor een klein kind is dat misschien niet zo vreemd, maar ik doe het nog steeds wel eens. Het vreemde is dat ik zelf vaak niet eens doorheb dat ik een woord gebruik dat niet bestaat. Ik vind mijn woord gewoon zo goed en logisch dat ik denk dat het een bestaand woord is. Toch weet ik het met sommige woorden wel, omdat ik die vaker gebruik en inmiddels met mensen erover gesproken heb. Zo zeg ik vaak ‘ontbat’ wat voor mij een veel logischere vervoeging van ontbijten is dan ontbeet. Ontbat klopt gewoon meer in mijn hoofd.

De voordelen
Het is al vaak aangetoond dat dyslectici anders denken. Zo anders zelfs dat veel succesvolle ondernemers dyslexie hebben en dat ze hun succes juist aan de dyslexie te danken hebben. Hoe dat komt? Vooral omdat de linkerhersenhelft zich langzamer ontwikkelt bij mensen met dyslexie. Deze hersenhelft is belangrijk bij het logisch en analytisch denken. De rechterhersenhelft is juist nodig voor intuïtie, creativiteit en ruimtelijk inzicht. Dat zijn dan ook meteen de punten waar mensen met dyslexie beter in zijn.

Waar ik aan merk dat ik meer mijn rechterhersenhelft denk? Voornamelijk doordat ik kan improviseren en vooruit kan denken. Maar ik kan ook een probleem van verschillende kanten zien en op verschillende manieren oplossen. Daarnaast ben ik creatief, denk ik beelden en kan ik multitasken. Allemaal dingen waar ik blij mee ben en waar ik echt niet zonder zou willen. Dat ik dan wat langzamer lees en niet altijd foutloos schrijf heb ik er wel voor over. Ik ben blij met mijn dyslexie.

Ik heb trouwens tijdens mijn opleiding een filmpje gemaakt over dyslexie. Misschien maakt dat een beetje duidelijk hoe het er voor mij uitziet als ik moe ben:

Ik merk dat ik bij het teruglezen van dit artikel veel meer lette op fouten dan anders. Hadden jullie dat ook tijdens het lezen?

Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |