Gastblog: Kan ik mijn beperking accepteren?

Op mijn oproep voor gastbloggers reageerde ook Rosita. Zij heeft cerebrale parese en heeft een blog over acceptatie geschreven.


Ik heb vanaf mijn geboorte een beperking: cerebrale parese(CP). De laatste tijd is er veel gebeurd en zijn er nieuwe dingen aan het licht gekomen wat betreft mijn beperking. Hierdoor ben ik me gaan afvragen: Wanneer heb je je beperking of ziekte eigenlijk geaccepteerd? Kan dat eigenlijk wel? En hoe is dat eigenlijk als je een chronische ziekte hebt? Ik heb geen chronische ziekte dus ik schrijf vanuit mijn eigen ervaring met CP.

Vroeger dacht ik altijd dat ik de CP wel had geaccepteerd. Ik weet namelijk niet beter dan dit. Ik zou niet weten hoe mijn leven eruit zou zien als ik geen beperking had en dat is nog steeds zo.

Nieuwe dingen om te accepteren.

De laatste twee jaar zijn er nogal wat dingen gebeurd. Twee jaar geleden kreeg mijn zoon de diagnose autisme. Nu had ik niet alleen een beperking, maar mijn kind ook. Nu heb ik een neuropsychologisch onderzoek gehad, waaruit is gebleken dat ik een trage informatieverwerking heb en daardoor moeite heb met de dingen te plannen en organiseren. Eigenlijk net zoals bij mijn zoon. Hij heeft het als gevolg van autisme en ik als gevolg van de cerebrale parese. Ik vind het aan de ene kant heel bijzonder, maar aan de andere kant vind ik het lastig. Lastig omdat het lastig is om  hiermee te leren om gaan en moeilijk dat mijn kind ook iets heeft. Iets wat ik nooit had gewild.

Kan ik het accepteren?

Ik vind dat ik mijn beperking voor een deel heb geaccepteerd. Het fysieke deel heb ik wel geaccepteerd. Dat ik bepaalde hulpmiddelen nodig heb zoals spalken, een traplift en mijn driewielfiets, vind ik niet erg. Ook durf ik gewoon rokjes te dragen waarbij mijn spalk zichtbaar is. Ik vraag ook gewoon  hulp bij bijvoorbeeld de trein in of uitstappen en het dragen van een dienblad bij de Burger King. Soms word ik op straat nog wel eens nagekeken, zelfs dat vind ik niet erg. En dat  mijn zoon autisme heeft, heb ik inmiddels ook geaccepteerd, hij is door de diagnose niet ineens een heel ander kind geworden.

Maar wat ik lastig vind is de beperkte energie die ik heb en dat mijn hersenen toch trager zijn dan dat ik dacht. De onzichtbare dingen vind ik dus erg moeilijk om te accepteren. Ik wil altijd erg veel doen, te veel dan ik eigenlijk kan, waardoor ik mezelf weer overbelast. En ik ben gestopt met school omdat het werk wat ik wil doen gewoon te veel vraagt op het gebied van plannen en organiseren.

Wat mij helpt

Met hulp van een psycholoog probeer ik al deze dingen te accepteren. Soms gaat dat goed en soms ook niet. Wat mij soms helpt bij het leren accepteren van mijn beperkingen is dat ik me dan bedenk, dat ik niet beter weet en dat het mij veel moeilijker lijkt, als je op latere leeftijd een beperking krijgt of ziek wordt. Ik probeer de cerebrale parese te zien als iets wat mij sterker maakt. Het is een onderdeel van mij en heeft mij gevormd tot wie ik ben. Ik ben dankbaar voor alles wat ik heb en mogen bereiken ondanks mijn beperking.

En wat betreft de dingen die ik nog moet accepteren: Het is niet anders, even kort door de bocht gezegd. Het is niet leuk en makkelijk, maar ik zal het ermee moeten doen. Het leven is een feestje, maar je moet wel zelf de slingers ophangen.


Bedankt voor het delen van je verhaal Rosita! En wat betreft acceptatie ben ik het helemaal met je eens!

liefs


Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |

2 gedachten over “Gastblog: Kan ik mijn beperking accepteren?”

  1. Soms is accepteren moeilijk.. Ik kan mij voorstellen dat deze situatie dubbel moeilijk te accepteren valt, daar je met 2 door het leven gaat met een beperking. Goeie moed alvast!

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.