Bij mijn ziektes hoort een slecht geheugen. Iets wat mij vroeger niet zo vervelend leek, maar inmiddels toch wel vrij storend is. Mijn geheugen werkt zeer selectief, zonder patroon of andere logica. Dingen van 20 jaar geleden weet ik nog, maar een gesprek dat ik vorige week gehad heb kan ik dan wel weer kwijt zijn.
Regelmatig gebeurt het dat mijn vriend een vervolggesprek begint. Ik heb dan geen idee waar hij het over heeft. Als hij dan zegt dat we dat een paar dagen geleden nog besproken hebben geloof ik hem niet. Ik kan me dat dan echt niet meer herinneren. Zelfs niet in de verte. Het onderwerp is dan zelfs zo onbekend voor mij dat ik hem niet wil geloven dat we het al wel besproken hadden. Omdat ik nog steeds niet geloof dat het mogelijk is om zo’n slecht geheugen te hebben, heb ik er moeite mee om hem dan toch te geloven. Zelfs als hij dan een samenvatting geeft van het vorige gesprek gaat er geen belletje rinkelen. Het is allemaal nieuwe informatie voor mij.
Heel soms herinner ik me iets heel vaag. Ik zeg dan altijd dat het op het puntje van mijn hersenen ligt. Ik weet dat de herinnering er is, maar ik kan hem niet oproepen. Ik kan er niet bij, hoe hard ik er ook over nadenk. Dat vind ik denk ik nog frustrerender dan iets helemaal niet meer weten. Je kunt het vergelijken met een woord waar je niet op kunt komen, terwijl je weet dat je het weet.
Het is frustrerend om een kapot korte termijn geheugen te hebben. Als ik dingen zou vergeten van 20 jaar terug zou ik het prima vinden, maar het zou fijn zijn om dingen van een week geleden nog te weten. Ik vind het namelijk prettiger om nog te weten wat ik met iemand heb afgesproken dan dat ik toen ik in de kleuterklas zat iedereen ging wijsmaken wat hun naam in het Engels zou zijn.
Niet alleen dingen die anderen tegen mij zeggen vergeet ik, maar ook dingen die ik zelf heb gezegd. Ik kan met iemand een discussie voeren, daar mijn complete ziel en zaligheid inleggen en dan een paar dagen later niet meer weten dat die discussie er ooit iets geweest. Of als ik aan mijn vriend vraag of hij iets wil doen, dat kan ik ook zo 3x per dag vragen omdat ik niet meer weet dat ik het al gevraagd had.
Ik moet al mijn afspraken opschrijven in mijn agenda en vervolgens moet ik drie keer per dag in mijn agenda kijken of ik een afspraak heb staan. Het is tegenwoordig zelfs zo erg dat ik vaak een wekker op mijn telefoon zet als ik weg moet, omdat ik het anders alsnog kan vergeten.
Om een beetje grip te krijgen op mijn geheugen probeer ik gebeurtenissen aan iets te koppelen. Zo weet ik dat ik in de 2e van het HBO een bepaalde mentor had en dat hij schrok toen ik tijdens het geven van een presentatie flauw viel van de buikpijn. Daardoor weet ik nog ongeveer wanneer de problemen met mijn buik begonnen. Ik weet dat ik een half jaar nadat ik Leroy had leren kennen afstudeerde en aangezien we nu 4 jaar samen zijn weet ik dus dat ik al 3,5 jaar klaar ben met studeren. Ik probeer zoveel mogelijk ezelsbruggetjes te maken om toch nog iets te kunnen onthouden, helaas lukt dat lang niet altijd.
Een slecht geheugen is niet alleen frustrerend, maar soms ook behoorlijk lastig. Zorgverleners vragen regelmatig naar ontwikkeling van mijn klachten en tijdspaden. Tja, weet ik veel. Ik kan nog wel zeggen dat de klachten de laatste tijd erger of beter zijn geworden, maar hoe of wat; geen idee! Hoeveel jaar geleden is die diagnose gesteld? Bij welke arts was je? In welke volgorde is het gebeurd? Heb je aan het begin last gehad van die medicijnen? Ik weet dat ik 16 was toen ik de diagnose hypermobiliteitssyndroom kreeg en prikkelbaar darmsyndroom ergens in de 2e van het HBO, maar wanneer fibromyalgie werd vastgesteld weet ik niet meer. En ook het hele conversiestoornisverhaal is vaag omdat er zoveel tegelijkertijd gebeurde. Dus ik kan vaak geen antwoord geven op vragen van zorgverleners.
Het stomme is dat ik nooit een film of serie voor de 2e keer kan kijken, omdat ik mij daar wel van herinner dat ik het al gezien heb. En ik weet dus nog wel een aantal stomme dingen uit mijn jeugd (zo had ik bedacht dat mijn familie vast ver weg kuilen ging graven en dat daar mijn achternaam vandaan kwam). De rest van mijn leven is een soort wazig gebied.
Ik hoop heel erg dat het straks beter gaat met mijn vermoeidheid en dat daardoor ook mijn geheugen beter wordt. Of als de behandeling voor mijn conversiestoornis aanslaat dat mijn geheugen dan ook langzaam beter wordt.
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |