Mijn ziektes als identiteit?

We leven in een maatschappij waarin wat je doet vaak veel zegt over wie je bent. Dat was bij mij vroeger ook zo. Ik was student en dat was een groot deel van mij. Maar toen ik afgestudeerd was en niet kon werken was dat anders. Want ik deed weinig anders dan slapen en vechten tegen mijn ziekte. Wie ben je dan? Ben ik mijn ziektes als belangrijk deel van mijn identiteit gaan zien?

wat is mijn identiteit

Voorstellen
Ik ben er inmiddels achter waarom ik een hekel aan voorstellen heb gekregen. Ik kan namelijk niet zeggen dat ik student ben of communicatieadviseur. Ik kwam de laatste jaren niet verder dan ‘ik heet Leonie en ben 26 jaar. Ik probeerde er dan nog wat van te maken met mijn hobby’s, maar daar besteed ik nou ook weer niet zoveel tijd aan. En mijn hobby’s geven een incompleet beeld van wie ik ben. Ik merkte dat ik het fijn vond om iets te zijn. En moeder of huisvrouw vond ik ook prima. Maar ik deed te weinig in huis om mezelf huisvrouw te noemen, dus eigenlijk was ik niks.

De chronisch zieke
In de afgelopen 4 jaar ben ik mezelf steeds meer gaan zien als chronisch zieke. Ik kon niet meer alles door mijn ziektes. Ik moest dingen juist wel of niet doen door mijn ziektes. Ik moest mijn dagen indelen aan de hand van mijn ziektes. Ik was veel bezig met medische afspraken vanwege mijn ziektes. Ik was veranderd door mijn ziektes. En naast die ziektes was er nog heel weinig. Soms een hobby, maar ook dan moesten mijn ziektes dat wel toelaten. Dus eigenlijk was ik alleen de vriendin van. Ik denk dat ik daardoor steeds vaker aan mezelf dacht als chronisch zieke dan als Leonie.

identiteitscrisis

Identiteitscrisis
Een paar maanden geleden besefte ik dat er zoveel meer van mij is naast die ziektes. Natuurlijk zijn die ziektes onderdeel van mij en beïnvloeden ze wie ik ben en wat ik doe. Maar daarnaast is er nog een heel groot gedeelte identiteit dat ingevuld kan worden. Maar als ik daar aan denk blijft het blanco in mijn hoofd. Want wie ben ik nu eigenlijk? Sinds 3 weken kan ik weer zeggen dat ik werk. Maar ik besef nu ook dat dat lang niet alles over mij zegt. Wie ben ik nou in de essentie? Wat maakt mij nou typisch Leonie? Ik kan nu wel een vage omschrijving geven, maar die is toepasbaar op 50% van de vrouwen waarschijnlijk. Misschien nog wel meer. Dus als je me nu vraagt wie ik ben moet ik je een antwoord schuldig blijven. Ik weet het even niet meer.

Op zoek
Omdat ik het vrij irritant vind dat ik niet weet wie ik ben ga ik daar naar op zoek. Ik ga mezelf weer ontdekken. Want ja ik ben chronisch ziek, ik werk en ik ben de vrouw van. Maar wie ben ik verder? Ik weet nog niet precies hoe ik het aan ga pakken, maar ik weet wel dat ik op zoek ga. Dus als je nog tips hebt om jezelf te vinden; graag!

Vind jij het ook moeilijk om te zien wie je bent?

liefs


Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |

4 gedachten over “Mijn ziektes als identiteit?”

  1. Zeer herkenbaar. Nadat ik volledig was vastgelopen door mijn handicap en operaties stelde ik de vraag aan mijzelf: ‘wie is Dirk eigenlijk?’. Ik wist het niet. Ja, een man, van toen bijna 20, gehandicapt voor het leven, werkloos door zijn handicap en zonder diploma’s.

    Nu ben ik bijna 26 en weet ik wie ik ben. Het heeft mij wel een paar jaar gekost om zover te komen. Wie ik ten diepste ben staat los van mijn handicap. Ik ben Dirk, een jongeman in de bloei van zijn leven. Ik sta vol enthousiasme in de wereld waar ontelbaar veel zaken nog zijn te ontdekken. Ik heb een gelukkig bestaan, ik heb een geweldige familie en ik heb een geweldige vriendenkring. Ik ben dankbaar voor dit leven en ik kan genieten van dit leven. Ik studeer weer en ik heb tegen alle verwachtingen in een soort werk gekregen. Reden genoeg tot dankbaarheid. Los daarvan heb ik een lichamelijk handicap waar ik dagelijks pijn en last van heb. Maar ik laat mijn leven niet meer leiden door mijn handicap zoals ik zoveel jaar heb gedaan. Mijn handicap stond op de eerste plaats en dan kwam Dirk pas. Nee, nu sta ik op de eerste plaats en mijn handicap? Die is simpelweg onderdeel van mijn bestaan. Daar kan je niets anders van maken; je kan wel het relativeren.

    Het is moeilijk hierin een goede balans zien te vinden. Het heeft mij, zoals ik al zei, jaren gekost om dit te veranderen. Jaren ook van therapie die ik door mijn depressie nodig had. Nu zie ik de zon weer en belangrijker: ik zie mijzelf in een gezonder daglicht. Hoe jij het moet aanpakken? Dat kan niemand je vertellen. Het is een prachtige ontdekkingstocht om jezelf weer zien te vinden én te waarderen.

    In ieder geval ben jij Leonie. Ik zie een jonge, prachtige en enthousiaste vrouw in de bloei van haar leven. Ze is gelukkig getrouwd en is geliefd. Ondanks haar beperkingen zie ik haar genieten van haar hobby’s zoals koken en haken. Ze stelt zich maandelijks doelen die ze met plezier doet. Sinds kort is ze weer aan het werk waar ze zich vol enthousiasme op stort. Ook is ze pas in Walibi geweest waar ze ondanks haar angst voor bepaalde attracties toch in geweest is.

    Kortom Leonie: jij bent voor mij een inspiratie!

    Beantwoorden
  2. Ook ik ben al heel lang chronisch ziek, het heeft maar liefst 11 jaar geduurd voor men wist wat ik had, maar ik ben gewoon mijzelf daarin, ik ben nog steeds wie ik was voor ik ziek was, alleen met iets meer beperkingen, dat is wie ik ben en zo stel ik mij ook voor, ik ben Morgaine, 43 jaar, single en ik kan of doe graag…. en vul in wat je nog wel kunt of graag doet.

    Pas veel later zal ik eventueel vertellen dat ik onzichtbaar invalide ben, elke dag wel ergens wat pijn of last heb ergens van, maar dat toon ik heel vaak niet, ja als ik trappen moet lopen dan zien mensen het wel natuurlijk, maar dan leg ik het ook graag uit. Toch ben ik ook nog steeds de sportster die ik ooit was, maar dan net even anders, onder begeleiding.

    Dus zoek jezelf, zie wie je was, ook als student, want je was meer dan student 😉

    X

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.