Als klein meisje ging ik op ballet. 10 jaar later moest ik stoppen, omdat het slecht was voor mijn lichaam. Zelfs na al die jaren zonder ballet mis ik het dansen nog steeds. Het was een onderdeel van mij en het doet pijn dat ik het niet meer kan en mag doen.
Ik zat op een balletschool waar het vooral om plezier draaide. Leuk, maar toen ik een voorstelling van de dansschool zag waar mijn beste vriendin op zat wilde ik dat ook. De kwaliteit lag vele malen hoger en die kinderen konden echt dansen. Ik kon alleen nog maar huppelen en met een doekje wapperen. Dus na de zomervakantie begon ik ook bij die balletschool. De lerares was heel streng, maar dat vond ik niet erg. Door haar kon ik leren dansen en ik vond het leuk!
Na klassiek ballet begon ik ook met caractère (tapdansen) en jazz ballet. Ik genoot van het dansen en ik was ook niet slecht. In groep 6 deed ik zelfs auditie voor de balletacademie. Bij ronde 1 en 2 ging ik zonder problemen door. Het dansen was goed genoeg, maar vooral mijn lenigheid vonden ze geweldig. Mijn ouders besloten dat het niet verstandig was om naar de balletacademie te gaan dus de laatste ronde deed ik niet. Ik bleef gewoon op de balletschool in mijn dorp.
Na een korte pauze van 2 jaar ging ik weer naar ballet, maar het ging steeds moeilijker. Ik had regelmatig pijn en ook het dansen op spitzen was lastig, omdat mijn enkels instabiel waren. Ik ging door, maar ik werd niet beter in het dansen. Mijn coördinatie en ruimtegevoel gingen ook achteruit. Toen de pijn te erg werd ging ik naar het dokter. Ik bleek het hypermobiliteitssyndroom te hebben.
Een van de redenen dat ik goed was in ballet was mijn lenigheid. Dat kwam door het hypermobiliteitssyndroom. En waar het mij jarenlang geholpen had, ging het mij nu in de weg staan. Door ballet overbelastte ik mijn gewrichten. Ik zou altijd pijn hebben, maar het was ook slecht voor mijn lichaam. Ze adviseerden mij om te stoppen met dansen.
Ik stopte en ik kon er redelijk mee leven. In mijn studententijd begon het weer te borrelen en probeerde ik toch weer een uur per week aan ballet te doen. Dat was een slecht idee. Maar het was ook de bevestiging dat ik inderdaad nooit meer zou kunnen dansen. En dat doet tot op de dag van vandaag pijn.
Voorheen keek ik naar programma’s als So you think you can dance, maar daar ben ik mee gestopt. In plaats van genieten van het programma voelde ik vooral het gemis van het dansen. Als ik Dance Dance Dance kijk word ik jaloers op de vele danslessen die ze krijgen. Als ik oude dansfoto’s zie voel ik een steek in mijn hart. De danswens is er nog steeds, maar ik weet dat het niet kan. Ik heb andere hobby’s gevonden, maar ik zou er veel voor geven om weer gewoon te kunnen dansen.
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |
Reacties Facebook
Reactie
Oh Leonie, ik krijg helemaal pijn in mijn buik als ik dit lees. Wat verdrietig 🙁 High five voor hypermobiliteit, ik beweeg ook kanten op die eigenlijk niet zouden moeten. Mijn gelukje is dat is totaal niet lenig ben, dus door mijn strakke spieren nog redelijk in elkaar blijf zitten. Mijn hoop is dat ik nu, na 15 jaar paardrijden te hebben moeten missen zoals jij dansen mist, eindelijk weer zal kunnen rijden. Is er geen andere dansvorm, die niet zo heftig is als ballet die je rustig aan weer op zou kunnen/willen pakken? Digitale knuffel voor jou!
Wat fijn dat je minder last van die leningheid hebt. Ik hoop dat het je inderdaad gaat lukken om weer te beginnen met paardrijden!
Er zijn heel veel soorten dans die al afvallen. Ik weet wel dat rolstoeldans een optie is, maar ik zit niet in een rolstoel, dus dan moet ik een rolstoel regelen én behendig mee worden en ik vraag me ook af of me dat voldoening gaat geven
Wat ontzettend heftig om te horen dat je door je hypermobiliteit moest stoppen met wat je het allerliefste deed: dansen. Ik hoop heel hard voor je dat er misschien toch nog een moment komt waarop je het dansen misschien weer voorzichtig kunt oppakken of dat er anders een andere hele fijne hobby voor in de plaats komt.
Dankjewel! En ik ben nu inderdaad wel bezig met andere hobby’s om het een beetje op te vangen
Herkenbaar, heb ballet ook op moeten geven om die reden. Maar er zijn nog zoveel soorten dans, ik zou echt eens verder kijken als ik jou was!
Ik heb bijvoorbeeld nog jaren kunnen buikdansen (tribal fusion, is een mix van verschillende danssoorten). Hierbij sta je veel meer geaard dan bij ballet, minder risico op overstrekken, je hoeft niet over de grond te rollen en meteen weer op te staan (ik deed ooit modern ballet en dat was mijn grootste struikelblok toen) en je traint juist heel erg op rompstabiliteit en coördinatie.
Nu lukt het me niet meer om zo lang op mijn benen te staan en sinds een jaar doe ik aan inclusiedans. Met rolstoel, samen met professionele dansers en dansers met beperkingen. Echt supertof om te doen en hier kan ik wèl in groeien, terwijl ik in al het andere dansen alleen maar achteruit ga.
Buikdansen vind ik vreselijk als ik eerlijk ben. Rolstoeldans heb ik wel eens over nagedacht, maar ik heb geen eigen rolstoel en ik weet ook niet of ik daar voldoening uit kan halen. Maar misschien dat ik gewoon eens een proefles hier in de buurt ga zoeken, want het lijkt me wel heel fijn om weer iets te kunnen doen!
Ik denk dat je dan nog geen kennis hebt gemaakt met fusion buikdans. 😉 Is echt heel wat anders dan oriëntaals!
Ik heb er wel video’s van gezien, het niet zelf gedaan. Maar het is inderdaad wel leuker dan oriëntaals buikdansen
o, lieverd, ook ik krijg buikpijn als ik dit lees! als ouder weet je ook nooit of je het goede doet, welke beslissing je ook neemt. en ik weet dat je het heel moeilijk had, toen wij, in overleg met jouw balletjuf, besloten je niet die laatste auditieronde te laten doen, met het “risico” dat je toegelaten zou worden en we dan nog “nee” zouden moeten zeggen. ook voor ons was dat heel moeilijk, want we wisten hoe graag jij dit wilde. maar we wisten ook dat jij mentaal deze zeer veeleisende opleiding niet aan zou kunnen. toen wisten we nog niet eens dat jouw lichaam het ook niet aan zou kunnen. ik ben bang, dat jouw lijf daar volkomen kapot was gegaan, als je wel was toegelaten… dat is dan misschien een schrale troost. en misschien kun je inderdaad een andere, minder belastende vom van dansen vinden, zoals de reacties hierboven weergeven. ik hoop het voor je!
dikke knuffel!
Ik denk dat mijn lijf er dan nog eerder aan kapot was gegaan en waarschijnlijk ook erger inderdaad
Wat erg voor je. Ook voor mij herkenbaar, al deed ik maar gewoon wat hiphop als hobby, ik was niet speciaal goed ofzo. Maar mijn eerste symptomen waren gewrichtsklachten en ik ben moeten stoppen. Vond en vind ik ook nog steeds heel erg en pijnlijk… knuffel!
Of je nou goed bent of niet, het is altijd jammer als je een hobby waar je plezier aan beleefde moet opgeven!
Wat herkenbaar! Ik heb alleen dan geen HMS, maar sporten blijft ook bij mij een struggle. Ik heb jaren op streetdance gezeten, maar dat ging uiteindelijk ook niet meer.
Jammer dat het bij jou uiteindelijk ook niet meer lukte
Wat onwijs jammer. 🙁 Ik ‘voel’ de pijn, het verdriet van het moeten opgeven van het dansen helemaal…
Knuffel!
Kan me goed voorstellen dat jij het gemis herkent
Dit herken ik heel erg! Ik heb zelf 12 jaar gedanst, streetdance/hiphop/dancehall & tapdance, maar mijn knieën konden dat niet meer aan, helaas. Ik mis het nog iedere dag!
Kan ik me voorstellen! Stom dat je die knieën zoveel nodig hebt
Wat verdrietig dat je niet meer kunt dansen. Dikke knuffel, X
Dankjewel <3
Heel herkenbaar. Ik heb zwemmen op moeten geven en uiteindelijk na 18 jaar ook dansen. Mijn lust en mijn leven. Heel erg verdrietig en nooit meer dezelfde passie gevonden.
Jammer dat je niet dezelfde passie hebt gevonden. Wel iets wat er een beetje voor in de plaats kan komen? Of helemaal niets?
Zo jammer dat dat niet meer kan… lees het gemis door je blog heen.