#Openup-week: ik was depressief en haatte mezelf

Gisteren ben ik 3x begonnen aan deze blog. Telkens verwijderde ik hem, omdat ik het te confronterend vond om over te schrijven. Dus ik besloot dat ik geen blog zou schrijven voor de #openup-week van 3FM en Wij zijn mind. Maar het bleef aan mij knagen. Ik zet mij in voor psychische aandoeningen en probeer het stigma te verminderen. Daarom heb ik besloten om deze blog toch nog een 4e keer te beginnen en af te maken.

#Openup-week

De openup-week is een samenwerking tussen 3FM en Wij zijn mind. Tijdens deze week vertellen diverse jongeren hun verhaal. Veel jongeren hebben last van psychische problemen. Ze schamen zich hiervoor. Ze denken dat ze alleen zijn of zich aanstellen. Daarom de openup-week. Het is namelijk belangrijk om er open over te zijn, zodat mensen je kunnen helpen.

Triggerwaarschuwing

Ik heb nog niet eerder expliciet over mijn depressies geschreven. Daar komt nu verandering in. Ik zal niet alleen proberen uit te leggen hoe ik mij toen voelde, maar ook vertellen hoe ik mezelf pijnigde om om te kunnen gaan met de zelfhaat. Ik raad je aan om niet verder te lezen als het niet goed met je gaat en het moeilijk vind om hiermee geconfronteerd te worden. Dit artikel kan triggerend werken.

Mijn eerste depressie

Halverwege de middelbare school raakte ik voor het eerst depressief. Ik werd al jaren gepest en het werd maar niet minder. Het was vreselijk. Ik was intens verdrietig, boos, moe, maar ook leeg. Ik kon niets meer doen, ik wilde niets meer doen. Ik voelde mij eenzaam. Niet alleen door het pesten, maar ook omdat ik mijn gevoel met niemand kon delen. Met niemand durfde te delen.

Naast de depressieve gevoelens gaf ik ook mezelf de schuld. Het was mijn schuld dat ik gepest werd en mij zo voelde. Ik haatte mijzelf. De combinatie van de zelfhaat en de mentale pijn zorgde ervoor dat ik mezelf pijn ging doen. Ik moest mijn gevoel kwijt. Liever lichamelijke pijn dan mentale pijn. En ik was toch waardeloos, dus wat maakte het uit? Een tijd lang heb ik constant gezocht naar manieren om mezelf pijn te doen waardoor ik aan de ene kant iets van opluchting voelde, maar aan de andere kant geen permanente littekens zou krijgen. Ik schaamde mij namelijk dood. Niemand mocht het weten. Gelukkig had ik toen al veel pijn in mijn gewrichten door mijn hypermobiliteit, waardoor ik ‘gewoon’ met een hamer op een willekeurig gewricht kon slaan. Het was ook effectief om met mijn hoofd tegen een muur te bonken als ik alleen thuis was.

Uiteindelijk krabbelde ik langzaam aan weer uit de put. Ik stopte met mezelf pijn doen en voelde mij niet meer constant zo rot en tegelijkertijd zo leeg. Ik kon weer een beetje genieten van het leven.

Mijn tweede depressie

Na een paar betere jaren begon ik weer in een dal te zakken. Mijn gezondheid werd slechter, maar ik moest en zou mijn studie op tijd afronden. Hoewel ik mij rot voelde begon dit keer eerst de zelfhaat. Haat omdat mijn lijf zo slecht was, omdat ik het niet onder controle kon houden. Ik begon mezelf weer pijn te doen. Weer vaak met een hamer, maar ik heb mezelf ook een paar keer gesneden. Gelukkig niet heel vaak en diep, waardoor ik er nu maar 2 littekens aan over heb gehouden. Maar toch voelde het toen als een oplossing. Daarna ben ik overgestapt op mezelf pijn doen met mijn nagels. Net zo lang en diep in mijn huid drukken tot het begon te bloeden.

Na het afronden van mijn studie sloeg de depressie echt toe. En naast zelfhaat voelde ik nu iets anders. Ik was er klaar mee. Met alles. Mezelf, mijn lichaam, het leven. Ik werd suïcidaal. Ik heb nooit geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken, maar wel veel gehoopt dat ik niet meer wakker zou worden of zou worden aangereden door een vrachtwagen. Ik zat de hele dag thuis, had veel verlammingsaanvallen en voelde mij kutter dan ooit tevoren. Ik woonde net samen met de liefde van mijn leven, maar ik kon niets anders dan boos op hem zijn. Ik maakte enkel ruzie, huilde, sliep en staarde als een zombie naar de tv.

Ik was wederom eenzaam. Ik kon er een beetje over praten met mijn man, maar ik was nog steeds alleen in mijn gevoel. Hoe vertel je iemand dat je dood wilt? Dat je jezelf haat? Ik verborg de eventuele plekken van de zelfbeschadiging en probeerde iedere dag weer te doen alsof er niets aan de hand was. Ik was afgestudeerd en had een relatie. Geen enkele reden om depressief te zijn toch?

Uiteindelijk ging ook deze depressie weer over. Ik hoop met heel mijn hart dat het de laatste was. Ik heb sindsdien nog wel periodes waarin ik instort en teruggrijp naar mijn gedrag van tijdens de depressie. Maar dit zijn gelukkig maar periodes van hooguit 2 weken. Daarna zie ik de zon weer schijnen.

Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |

Reacties Facebook

Reactie

See more