Het schrijven van deze blog heb ik heel lang uitgesteld. Niet omdat ik geen zin had, maar omdat ik hoopte dat de inhoud zou veranderen. Maar ik kan er eigenlijk niet meer langer omheen. Het gaat niet zo goed met me. Al een maand niet. En eigenlijk zit het er ook al langer aan te komen. Dus daarom schrijf ik nu toch maar deze update, want langer wachten gaat er niets aan veranderen… Na mijn blog van woensdag is denk ik ook wel duidelijk dat het wat minder gaat.
Werk
Laten we redelijk luchtig beginnen. Namelijk met mijn werk. Ik werk sinds september 2015 weer en ik heb tot eind december een contract van 20 uur. Gelukkig is het kantoor bij mij om de hoek (naja, iets verder, maar ik hoef maar 10 minuten te lopen), dus dat scheelt een hoop energie die ik anders kwijt zou zijn aan reistijd. Ik schreef eerder al een blog over hoeveel werken voor mij betekent en een gastblog over werken met een conversiestoornis. Sindsdien is er weinig veranderd. Ik vind mijn werkzaamheden nog steeds hartstikke leuk en ik vind het fijn om weer te werken. Maar het is ook lastig om mijn grenzen in de gaten te houden. Zeker nu het minder goed gaat. Wanneer gaat het zo slecht dat ik me ziek moet melden en komt de extra pijn doordat ik werk of staat het los van elkaar? Ik weet het niet. Ik denk ook niet dat er een duidelijk antwoord op is.
Vermoeidheid
De vermoeidheid is stabiel, heel fijn! Ik heb al heel lang geen behoefte meer om iedere middag te gaan slapen. Ik word inmiddels ook om 9 uur uit mezelf wakker ipv om 12 uur. En als ik dan wakker ben voel ik me steeds minder vaak moe. In het begin kostte het werken zoveel energie dat ik op mijn vrije dagen veel in bed lag. Dat werd steeds minder en inmiddels kan ik op mijn vrije dagen net zoveel doen als voordat ik ging werken. Sterker nog, ik kan na een dag werken ‘s avonds ook nog iets doen ipv uitgeput in bed liggen. Toch komt de vermoeidheid de laatste maand vaker op dan in de maanden ervoor. Maar dat heeft de maken met de pijn. Ik heb meer pijn wat al vermoeiend is, maar ik slaap ook slechter. Dus dan is het niet zo gek dat ik overdag moe ben.
Pijn
Goed, de pijn, het punt waarop ik weinig positiefs te zeggen heb. Als je mij op social media volgt dan weet je het al en anders heb je het misschien al in een paar blogs voorbij zien komen. Ik heb dus weer veel pijn. Tijdens mijn vorige update vertelde ik nog trots dat ik geen pijnstillers meer slikte en dat de pijn goed was vol te houden. Dat is nu helemaal anders. Mijn rugwervels begonnen 3 maanden geleden scheef te zakken. Dat komt door mijn hypermobiliteitssyndroom. Normaal gesproken heeft de fysio (manueel therapeut eigenlijk) ze zo weer recht. Nu duurde het echter heel lang. De wervels stonden een weekje recht en dan zakten ze weer scheef. En ik kan je vertellen dat scheve rugwervels niet fijn zijn. Die wervels staan nu gelukkig weer recht, maar alle spieren rondom mijn rugwervel zijn overbelast waardoor ik alsnog veel pijn heb.
Naast mijn rug begonnen mijn heupen ook vervelend te doen. Mijn heupen zijn sowieso de gewrichten die regelmatig uit de kom gaan, maar ik had er verder niet zoveel pijn aan. Dat is nu wel anders. En de pijn trekt door in mijn benen. Ik kan niet goed lopen, zitten werkt ook niet goed, maar ook liggen doet pijn. Eigenlijk doet alles constant pijn. Het is deze week zelfs zo erg dat ik iedere dag in een soort jogging broek loop, omdat een strakke spijkerbroek teveel pijn doet. Ik slik ook meerdere keren per dag weer pijnstillers, maar dat werkt onvoldoende. Ik zit nu op een punt waarop ik de pijn niet goed meer aankan en ik eigenlijk weer naar de huisarts wil om toch weer te starten met dagelijkse zware pijnstillers.
Aanvallen
Met mijn conversieaanvallen gaat het gelukkig wel goed. Het is al lang geleden dat ik een echte conversieaanval had. Ik heb nog wel soms dat ik mijn benen niet meer voel om boven mijn lichaam zweef, maar daar kan ik mee leven. Zeker in periodes met veel pijn! Ook met de paniekaanvallen gaat het beter. Ze zijn nog niet weg, maar ze zijn minder frequent en minder lang. Dat is fijn, want daardoor durf ik ook weer meer te doen. Ik ben minder bang voor een paniekaanval, waardoor ik eerder de deur uit ga dan 4 maanden geleden.
Ik heb wel een nieuw probleem. Niet echt een aanval, maar ik val veel flauw. Als ik opsta word ik duizelig, als ik lang stil sta word ik duizelig. Duizelig zijn is vervelend, maar als ik niet snel genoeg ga zitten dan val ik flauw. Die duizeligheid heb ik al wel een jaar of 14 last van, maar dat flauwvallen is nieuw. Ik denk dat het echt helemaal los staat van mijn conversiestoornis. Ik ben ook na een paar seconden weer bij bewustzijn. Ik ga volgende week naar de cardioloog, want het vermoeden is dat mijn hartslag daalt als ik ga staan waardoor mijn hoofd geen bloed krijg en ik flauw val. Niet ernstig, niet gevaarlijk (zolang ik niet met mijn hoofd op een scherpe punt val), maar wel vervelend en vermoeiend.
EMDR
Na Altrecht ben ik verder gaan zoeken naar een therapeut hier in de buurt. Daar ga ik al sinds januari heen. Ik had niet echt het idee dat we vooruitkwamen en hij twijfelt of ik een complex trauma heb overgehouden aan mijn pestverleden. Daarom stelde hij voor om met EMDR te beginnen. Daar heb ik een maand over nagedacht en maandag zijn we begonnen. De eerste sessie was meteen heel heftig. Er kwam meteen van alles naar boven, ik hing tegen een verlammingsaanval aan en ik had een opkomende paniekaanval. En sinds maandag voel ik me labiel. Heel vervelend, zeker in combinatie met de pijn (dat versterkt het ook natuurlijk), maar het is een goed teken. Ik kon namelijk niet bij mijn gevoel komen als ik over het pesten praatte en nu gebeurt er eindelijk iets. Het gaat zwaar en stom worden, maar ik ben hoopvol dat het daardoor uiteindelijk lukt om mild voor mezelf en trots te kunnen zijn op de dingen die ik doe.
Als ik dit zo bij elkaar opsom valt het dus eigenlijk wel mee. Er zijn ook veel dingen die goed gaan, maar de pijn bederft het op dit moment waardoor ik me wel heel slecht voel.
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |
Reacties Facebook
Reactie
Nou, valt wel mee… die pijn is natuurlijk gewoon echt klote! Dat flauwvallen lijkt me ook echt heel erg vervelend.
Maar goed dat je met die verschillende dingen aan de slag gaat.
Ja de pijn overheerst nu heel erg, maar omdat niet alles slecht gaat zei ik dat het wel mee viel.
Ik hoop voor je dat de pijn elke dag weer een stukje beter zal gaan! Je klinkt als een sterk persoon met veel doorzettingsvermogen, maar het blijft natuurlijk vervelend als je steeds onderuit wordt gehaald door lichamelijke klachten. Take care & big hug!
Dankje! <3
Wat rot dat je zoveel pijn hebt. Misschien is het goed om af en toe dit even terug te lezen voor jezelf, want je noemt ook een hoop dingen op die erg positief zijn. Soort steun van jezelf. 🙂 Betekent overigens niet dat je je niet rot mag voelen door de pijn natuurlijk. Pijn is super naar. En soms mag ‘t gewoon inderdaad even kut gaan.
Dat is ook waarom ik zei dat het allemaal wel meevalt, omdat ik me ook wel bewust ben van de dingen die wel goed gaan
Ikke hoop zo voor je de dat de EMDR inderdaad uit eindelijk zal gaan werken. Dat de heftigheid, de emoties die nu allemaal loskomen iets zullen opleveren.
Ik hoop het ook!
He, wat ontzettend rot dat je zoveel pijn hebt! Ik snap het helemaal, zit zelf ook even in de legging en trainingspakken periode. Zo zonde, want daardoor worden de leuke dingen zoveel minder leuk. Pijn went wel een beetje, maar het blijft evengoed rot. Ik hoop dat je je snel beter voelt. Wat goed dat je minder moe bent trouwens. Heb je een programma gevolgd voor dat op tijd wakker worden, of lukt het gewoon uit jezelf?
Dat gaat allemaal vanzelf. Denk dat het er ook wel voor een deel mee heeft te maken dat ik nu 3 dagen in de week sowieso vroeg op moet staan