Ruim 10 jaar slikte ik antidepressiva. Eerst omdat ik niet zonder kon, later omdat er teveel in mijn leven gebeurde om af te bouwen. Maar ik ben nu toch echt aan het afbouwen! In deze blog vertel ik je mijn ervaring met het stoppen van antidepressiva.
Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven omdat ik erg depressief was en last had van PTSS. Toen slikte ik citalopram en dat werkte redelijk. Hier ben ik een jaar later mee gestopt, maar dat was voor korte duur, omdat ik toch nog te veel klachten had. Ik begon dus weer met de citalopram en ben dit lang blijven slikken. Ik kreeg last van paniekaanvallen, dus op een gegeven moment zei een psychiater dat ik beter kon overstappen op sertraline. Hiervoor moest ik mijn dosis citalopram halveren om te kunnen overstappen. Beide keren ging het afbouwen prima. Ik was moe, maar dat was ik toch al altijd. Ik had het gevoel dat ik in mijn lichaam zweefde, maar dat had ik toch al vaak door mijn conversiestoornis. Oftewel, ik heb toen niets gedacht van het afbouwen en ik stond er ook helemaal niet bij stil dat dat moeilijk kon zijn.
De sertraline deed zijn werk, maar niet voldoende. De psychiater wilde dat ik naar een hogere dosis ging. Zowel bij het overstappen als het ophogen ben ik ziek geweest. De hele wereld draaide, ik had last van mijn buik, was futloos en voelde mij gewoon beroerd. Gelukkig was dat van korte duur en merkte ik daarna dat ik mij beter voelde met de medicatie. Dit was voor mij het juiste medicijn en de juiste dosering. Soms vergat ik in de ochtend een dosis en dan begon ik ’s avonds last te krijgen van afkickverschijnselen, maar dat was gewoon mijn eigen schuld. Zo leefde ik jaren met de sertraline en vond ik het allemaal wel prima. Mijn emoties waren afgevlakt, maar liever dat dan die diepe dalen en vele paniekaanvallen die ik steeds had.
Na mijn verhuizing naar Hengelo ben ik gaan nadenken over het stoppen met de antidepressiva. Mijn nieuwe huisarts vroeg of het nog nodig was en ik had eindelijk het idee dat mijn leven stabiel was. Er gebeurde van alles op het werk, dus uiteindelijk durfde ik pas deze zomer de stap te zetten om te gaan afbouwen. Ik zou een rustige periode ingaan zonder werk en had dus de ruimte om ziek te worden en mij slecht te voelen zonder antidepressiva. Voor iedereen is het anders, maar doordat ik het al merkte als ik een paar uur te laat was met mijn antidepressiva en het al zo lang slikte, ging ik ervan uit dat het afbouwen niet zonder slag of stoot zou gaan.
In augustus begon ik met het afbouwen door 100 mg te slikken in plaats van 150 mg. Ik merkte dat ik erg moe was, maar verder viel het mee. Ik heb 1,5 week vooral op de bank gezeten en geslapen, omdat er gewoon geen energie zat in mijn lichaam voor iets anders. Daarna merkte ik dat ik weer wat meer kon doen. Gelukkig heb ik mij toen helemaal niet ziek gevoeld. De paniekaanvallen namen ook niet toe, iets waar ik erg bang voor was. Al met al ging deze stap dus vrij gemakkelijk. Daarom besloot ik in overleg met de huisarts om een maand later de tweede stap te zetten. Deze is mij erg zwaar gevallen.
100 mg sertraline is nog een werkzame dosis. Ik had meer nodig vanwege mijn paniekaanvallen, maar 100 mg is in principe een normale dosis. Misschien dat het afbouwen daarom vrij goed ging. De stap van 100 mg naar 50 mg was helaas niet zo makkelijk. Achteraf had ik beter eerst naar de 75 mg kunnen gaan, maar daar heb ik op dat moment nooit aan gedacht. Ik had pilletjes van 100 mg en van 50 mg, dus ik ging enkel die van 50 mg slikken. Ik had met gemak 1,5 tablet van de 50 mg kunnen slikken. Dat zou ik mensen ook wel aanraden die beginnen met afbouwen; bouw af in zulk klein mogelijke stappen.
Na 2 dagen op 50 mg werd ik weer erg moe. Prima, dat was herkenbaar en daar kon ik mee leven. Later die dag kwam er mee bij kijken. Ik had hoofdpijn, was misselijk, had last van mijn darmen, kon niet meer helder nadenken en had constant het gevoel alsof ik boven mijn lichaam zweefde. Bij iedere beweging leek ik een soort echo in mijn hoofd te voelen (geen idee hoe ik dat uit kan leggen) en ik wilde eigenlijk alleen maar in bed liggen en slapen. Ik was koppig en zette door, maar achteraf gezien had ik toen eigenlijk weer terug moeten gaan naar de 100 mg en moeten kijken hoe ik in een kleinere stap kon afbouwen. Maar dat deed ik dus niet en ik heb mij 2 weken slecht gevoeld. Mijn hartslag was in rust 120 en bij de kleinste beweging schoot die naar 150. Ik voelde mij niet alleen slecht, maar mijn lichaam was dus ook erg hard aan het werk.
Gelukkig had ik geen afspraken en kon ik ook ziek in mijn bed liggen, want functioneren lukte niet meer. Ik voelde mij een junk die aan het afkicken was. En eigenlijk is dat ook zo. Je lichaam is afhankelijk van de antidepressiva en gaat door een afkickproces. Nu was ik niet mentaal verslaafd, wat het iets gemakkelijker maakt, maar lichamelijk ben je gewoon verslaafd. Dit is iets wat ik mij later pas ging realiseren. Een arts schrijft vrij gemakkelijk een pilletje voor waar je vervolgens afhankelijk van wordt. Mijn oude huisarts zei ook dat ik een bepaald stofje niet aanmaakte en dus mijn hele leven antidepressiva nodig zou hebben. Pas door mijn nieuwe huisarts werd ik aan het denken gezet. Ik ben toen ook veel gaan lezen over het stoppen met antidepressiva en overal las ik hetzelfde. Je lichaam is verslaafd en het afbouwen is een zwaar proces. Hoe langer je de antidepressiva geslikt hebt, hoe langer je moet doen over het afbouwen.
Naast een lichamelijke verslaving gebeurt er mentaal natuurlijk ook het een en ander als je antidepressiva slikt. Alle emoties worden afgevlakt. Je bent minder verdrietig, maar ook minder blij. Dat laatste zorgde ervoor dat ik wil proberen om zonder antidepressiva te leven. Mijn vriend kan soms zo blij zijn over iets kleins of zich ergens heel erg op verheugen en ergens enthousiast over zijn. Ik heb dat wel een beetje, maar blijf meestal vrij neutraal in zulke situaties. Ik wilde ook die blijdschap voelen, ook als dat betekent dat dingen als verdriet ook weer harder binnen kwamen.
Nadat ik 2 weken ziek in bed had gelegen begon ik langzaamaan weer te functioneren. Ik kon uiteindelijk alles weer en ik merkte zelfs dat ik meer energie had dan ooit tevoren. Ik voelde mij goed! Mijn emoties leken vrij stabiel te zijn tot ik opeens heel hard moest huilen bij een zielig stukje in een film. Dat had ik al jaren niet meer gehad en dan moest ik ook alleen huilen als ik mij al rot voelde. Later had ik dit ook bij het kijken van een serie. Het was niet een klein traantje bij een zielig moment, maar lang en lelijk huilen. En dat terwijl ik die serie al 4 keer gezien had en nog nooit heb hoeven huilen. Het huilen is eng, omdat het een teken kan zijn dat ik toch antidepressiva nodig heb. Het kan ook een teken zijn dat mijn emoties weer in balans moeten komen. En huilen bij een zielige film is ook niet erg. De dag erna was ik weer gewoon opgewekt dus daar houd ik mij aan vast. Ik hoef mij niet iedere dag euforisch te voelen, zolang de goede dagen maar in de meerderheid zijn en de slechte dagen niet in diepe dalen uitmonden.
Doordat de stap van 100 mg naar 50 mg sertraline zo slecht was bevallen durfde ik niet goed een volgende stap te maken. Ik ging naar de huisarts om te kijken wat de opties waren. Ik wist van het bestaan van taperingstrips, maar die worden niet vergoed. Een taperingstrip wordt gemaakt door een apotheker waardoor er in ieder pilletje een heel klein beetje minder van de werkzame stof zit. Hierdoor kan je medicatie afbouwen zonder al te veel klachten. Deze zijn alleen erg duur en het is natuurlijk veel logischer dat een zorgverzekering jarenlang medicijn vergoed dan een paar taperingstrips… Ondanks de prijs had ik besloten om deze wel zelf te kopen als het nodig was, maar ik wilde eerst weten of er nog andere opties zijn. Mijn huisarts zei dat er ook een vloeibare variant was waarmee je in kleinere stappen kon afbouwen, maar dat dit ook lastig was. Ze raadde mij aan om zelf mijn tabletten van 50 mg te halveren en als ik weer erg ziek zou worden meteen zou moeten stoppen en dat we dan samen een oplossing gingen bedenken. Dit gaf mij genoeg vertrouwen om de stap naar 25 mg te nemen.
Inmiddels slik ik al ruim een maand 25 mg sertraline en ik wacht nog steeds op de afkickverschijnselen. Deze stap ging dus erg gemakkelijk! Ik was wel wat vermoeider, maar het is ook het begin van de herfst waar ik dan altijd al last van heb. Verder heb ik helemaal niets gemerkt van een lagere dosis. Ik heb zelfs een paar keer gecontroleerd of ik wel het pilletje van 50 mg door midden had gesneden, of dat ik per ongeluk die van 100 mg had gepakt. Dit was niet het geval en ik heb gewoon geluk dat ik goed reageer op deze stap. Zo zie je maar, niet alleen ieder mens is anders, maar ook iedere stap in een afbouwproces is anders.
De volgende stap is om helemaal te stoppen met de antidepressiva. Hoewel ik hoopvol ben na de vorige stap, ben ik toch ook bang dat ik weer zo ziek wordt als bij de stap van 100 mg naar 50 mg. 25 mg sertraline is erg weinig en doet niet zoveel tegen stemmingsklachten etc., maar toch is het een eng idee om opeens niets meer te slikken. Ik kan weer erg ziek worden, maar wat als ik opeens weer depressief word? Of meerdere paniekaanvallen per dag krijg? Ik probeer uit te gaan van mijn eigen kracht en ik weet dat ik niet dezelfde persoon ben als 10 jaar geleden, maar het is eng om op jezelf te vertrouwen.
De laatste stap zet ik in januari. Ik wil de optie hebben om ziek in bed te liggen zonder dat ik allerlei afspraken af moet zeggen. Dat geeft mij rust. Ik heb ook met mezelf afgesproken dat ik niet koppig ga zijn en terug ga na de vorige dosis als ik mij 2 dagen ziek voel. Dan ga ik kijken of ik de druppels kan krijgen en anders koop ik een taperingstrip. Ik hoef mezelf niet te kwellen met ziek zijn als er een alternatief is.
Tips
- Zoek hulp bij het afbouwen van de antidepressiva. Dit hoeft geen psychiater te zijn (die hebben er wel meer kennis van en ervaring mee), maar kan ook een huisarts zijn. Het is fijn als iemand meekijkt naar de mogelijkheden en een plan met jou maakt.
- Neem kleine stapjes. Hoe langer je de antidepressiva geslikt hebt, hoe moeilijker het is om te stoppen. Je hoeft niet in één keer te stoppen (liever niet zelfs) en je hoeft ook niet telkens de dosis te halveren. Kijk welke doseringen er van jouw medicijn verkrijgbaar zijn en welke afbouwstappen je kunt maken.
- Als je een onrustige periode in gaat of je gewoon niet goed voelt kan je ook gewoon op je huidige dosis blijven. Dan is het afbouwen niet mislukt, maar pauzeer je het gewoon even. Merk je dat een lagere dosis echt niet lukt? Ook prima. Dan ben je er gewoon nog niet aan toe.
- Lees eens het boek Minder slikken van Remke van Staveren. Zij is psychiater en verteld over het afbouwen en stoppen met psychofarmica zoals antidepressiva. Ik legde mezelf daardoor minder druk op het zo snel mogelijk afbouwen en voelde mijzelf niet gek of een aansteller.
Dit artikel bevat een affiliatelink.
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |