Ik heb een hekel aan oordelen. Toch moet ik toegeven dat ik het zelf ook doe. Ik heb vooroordelen en beoordeel mensen op alles wat ze doen. Het ergste vind ik nog dat ik mensen veroordeel op punten waarop ik zelf niet veroordeeld wil worden. Alle oordelen dringen zich op in mijn hoofd. Ik ben constant met mezelf in discussie omdat ik die oordelen helemaal niet wil hebben.
Chronisch zieken
Omdat ik jarenlang gepest ben en chronisch ziek ben heb ik veel te maken gehad met oordelen van anderen. Oordelen waar ik een hekel aan had. Daarom wil ik niet hetzelfde doen bij anderen. Maar helaas lijkt het een soort automatisch proces te zijn. Als een andere chronisch zieke veel zeurt over pijn en vermoeidheid, maar ondertussen wel veel kan doen, dan denk ik meteen dat ze zich aanstellen. Of dat de diagnoses fout zijn. En dat terwijl ik als geen ander weet dat je de ene dag meer kan dan de ander, en dat iets doen niet meteen betekent dat je geen last hebt van je ziektes.
Er komen ook vooroordelen naar boven als ik zie dat iemand een psychische ziekte heeft. Zeker bij wat heftigere diagnoses springen de vooroordelen door mijn hoofd. Ik vecht tegen het stigma rondom psychische aandoeningen en vind het vreselijk als mensen vooroordelen hebben over mij, maar ik kan het niet tegenhouden om zelf die vooroordelen te krijgen.
Racistisch
Ik zie mezelf niet als racist. Maar puur feitelijk gezien ben ik dat wel. Als ik op het nieuws hoor dat er een misdaad is gepleegd door een buitenlander vind ik dat volkomen logisch en is het een bevestiging van mijn vooroordeel. Ik ben verbaast als ik een aardige Duitser tegen kom, want die koppel ik nog steeds aan een oorlog die ik zelf niet eens heb meegemaakt.
Ik ben opgegroeid in een witte omgeving. Ik heb nooit vrienden uit andere culturen gehad. Dat verklaard misschien deels mijn vooroordelen. Maar ik haat het. Ik heb namelijk niets tegen buitenlanders. Klasgenoten of collega’s uit het buitenland zag ik als gelijkwaardig. Ik heb daar nooit moeite mee gehad. Waarom blijven die vooroordelen dan door mijn hoofd springen?
Al dat oordelen over anderen is de eigenschap die ik het meest vervelend vind aan mezelf. Ik zeg dat iedereen gelijk is. Ik wil niet veroordeeld worden. Ik vecht tegen stigma’s. En wat doe ik? Precies het tegenovergestelde van wat ik zeg. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik kom er niet vanaf.
Is dit herkenbaar voor jullie? Of oordelen jullie niet zo snel?
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |
Reacties Facebook
Reactie
Oordelen is heel makkelijk. Dat doe ik ook terwijl ik zelf ook weet hoe moeilijk het leven met een chronische ziekte is
Zo fijn zijn als het ook gemakkelijk is om die oordelen te stoppen
Ik denk dat iedereen bewust of onbewust oordeelt. Je kunt er nog zo’n hekel aan hebben het gebeurt toch! Ik heb een haat -liefde verhouding met vooroordelen. Aan de ene kant houd ik er niet van omdat anderen het ook bij mij doen en aan de andere kant vind in het soms heerlijk om op een terras ‘mensen’ te kijken. Zo stom js dat, alhoewel het dan wel puur om kleding en houding gaat haha.
O ik kijk ook wel naar mensen ja. Niet perse heel erg beoordelend, maar met verbazing van wat ik soms voorbij zie komen haha
Ik heb het bij mijn studenten weleens. En deels is dat op mijn ervaring en inschattingsvermogen gebaseerd, maar dan nog vind ik dat iemand een eerlijke kans moet krijgen. Ik ben me er wel bewust van en op het moment dat ik merk dat mijn vooroordelen teveel van invloed zijn, vraag ik een collega voor een objectieve blik.
Ik vind inderdaad ook dat iedereen een kans verdient! Goed dat je op zo’n moment een collega vraagt. Zou lang niet iedereen doen denk ik
Ik denk dat iedereen dat wel eens doet. Ik ook hoor! Maar het is voor een ander (wij dus) altijd zoveel makkelijker praten dan het waarschijnlijk in werkelijkheid is.
Ja inderdaad. Er gaan vaak verhalen achter schuil waardoor je het opeens snapt, maarja, die verhalen ken je meestal niet
Ik oordeel ook snel maar betrap mezelf er gelijk op en voel mezelf dan heel schuldig. Ik probeer het dus ook zo min mogelijk te doen.