Vol verlangen kan ik kijken naar films en series over grote vriendengroepen. Met een steek in mijn hart kijk ik naar foto’s van mensen die de grootste lol hebben met vrienden. Met een brok in mijn keel luister ik naar gesprekken tussen beste vrienden. Regelmatig wens ik dat het als volwassene nog net zo makkelijk is om vrienden te maken als in de kleuterklas. Want vriendschappen zijn belangrijk voor mij, maar toch heb ik er maar weinig. Deels door mijn verleden en deels door mijn gezondheid. En dat doet soms best pijn…
Pesten
Als klein meisje had ik veel vrienden. Ik kon met iedereen opschieten en had helemaal geen moeite om nieuwe vrienden te maken. Hoe ouder ik werd, hoe lastiger het werd. Ik werd veel gepest, waardoor ik de vrienden in de klas langzaamaan kwijt raakte. Ik werd onzeker en begon vreemden eng te vinden. Wat als zij mij ook gingen pesten? Ik kon mezelf goed alleen vermaken, dus dat deed ik dan ook veel. Zo beschermde ik mezelf tegen eventuele pijn, maar verleerde ik ook hoe ik vrienden kon maken.
Studie
Pas tijdens mijn studie werd ik niet meer gepest. Het lukte mij daarom ook toen pas om weer open te staan voor vriendschappen, moe hoe doe je dat? Ik had een paar klasgenoten waar ik mee optrok, maar echt vrienden zijn het nooit geworden. Ik vond geen aansluiting. Mijn ziektes speelden daar ook een rol in. Zo moest ik regelmatig afzeggen omdat ik mij te ziek voelde. Uiteindelijk hadden zij de traditie om iedere donderdagavond samen te eten en werd ik niet meer gevraagd. Ik zou waarschijnlijk toch afzeggen. En daardoor ontstond er steeds meer afstand. Ze moesten lachen om dingen die op die donderdagavond gebeurd waren, of maakten tijdens het eten afspraken voor andere dagen. Ik hing er steeds meer bij.
Verleerd
Na mijn studie werd het maken van nieuwe vrienden helemaal lastig. Ik verhuisde naar Dronten, waardoor ik ook niemand meer kende van school. Ik kon de eerste paar jaar niet werken, dus ik kon ook geen mensen ontmoeten op het werk. Een paar keer ben ik naar groepen gegaan zoals koor of toneel, maar ook daar lukte het mij niet om vrienden te maken. Daardoor kan ik nu op mijn 27ste zeggen dat ik eigenlijk maar 2 vriendinnen heb. En dat doet best pijn.
Ik merk dat ik het hele vrienden zijn ben verleerd. Ik probeer open te zijn, lief te zijn, voor anderen klaar te staan, maar toch is er iedere keer iets waardoor het niet werkt. Ook bij mijn huidige vriendschappen merk ik dat ik hard moet werken. Ik ben constant aan het aftasten hoe dichtbij ik kan komen, wat zijn goede onderwerpen om over te praten? Hoe vaak neem je contact op? Waar ik bij anderen het idee heb dat het allemaal vanzelf gaat, doe ik hard mijn best om het te laten slagen.
Hoe?
Door al mijn negatieve ervaringen merk ik dat ik het ook steeds lastiger ga vinden om vrienden te maken, terwijl de behoefte wel groter wordt. Ik wil iemand hebben waar ik gewoon op de bank kan zitten en over van alles en niets kan praten. Ik wil iemand hebben die ik spontaan kan bellen voor een avondje bioscoop. Maar hoe? Naast de angst dat ik niet leuk genoeg ben, spelen ook mijn ziektes een grote rol in mijn onzekerheid. Mijn chronische ziektes spelen nu eenmaal een grote rol in mijn leven. Daar kan niet iedereen mee omgaan. En als mensen het zeggen te accepteren, is dat dan wel echt zo? Hoe eerlijk kan ik naar ze zijn en hoe vaak kan ik afzeggen? Voor mijn gevoel moet ik alles bagatelliseren en over mijn grenzen heen gaan, omdat de beginnende vriendschap anders sowieso gedoemd is te mislukken.
ALL OF ME
Zoals je misschien wel weet ben ik lid en vrijwilliger bij ALL OF ME, een platform voor een door jongeren met een chronische ziekte. Ben jij nou ook jong en heb je ook een chronische aandoening? Dan vind je het misschien leuk om ook andere jongeren met iets te ontmoeten. ALL OF ME organiseert een ALL OF MEET waar je op een relaxte manier andere jongeren kan ontmoeten. Op 22 april is er in Arnhem een MEET over het onderwerp vriendschap. Check het event op Facebook of neem een kijkje op de website. Ik ga zeker naar de meet toe! Ik merk dat mijn eenzaamheid steeds groter wordt, dus ik hoor graag van anderen hoe zij vrienden ontmoeten, maken en houden.
Hoe ga jij om met vrienden en vrienden maken? En zie ik jou bij de meet van ALL OF ME?
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |
Reacties Facebook
Reactie
Toen ik ziek thuis zat, ben ik veel vrienden verloren maar er zijn er gelukkig ook een aantal gebleven. Ik vind nu vriendschappen onderhouden ook moeilijk, vooral omdat ik juist nu leer met mijzelf bezig te zijn en daar alle energie en tijd voor nodig heb. Gelukkig heb ik een aantal mensen die dat weten en er oke mee zijn.
Kan me voorstellen dat het onderhouden dan inderdaad lastig is. Maar het is juist ook belangrijk om met jezelf bezig te zijn, dus fijn dat er ook een aantal zijn die dat goed vinden!
Ik ben gezegend met verschillende vriendenclubjes (nou ja, gezegend… heb het natuurlijk ook wel een beetje te danken aan mijn eigen inzet 😉 ). Alhoewel de groep die ik ken van het uitgaan wel steeds verder van me af komt te staan, blijft er een harde kern over.
Het lastige vind ik de momenten dat het met vriendinnen slecht gaat en ik er niet altijd kan zijn voor ze.
Fijn dat je meerdere groepjes hebt!
Ik vind het inderdaad ook lastig dat je er niet altijd kunt zijn als iemand je nodig hebt. Ga dan nog te vaak over mijn grenzen heen
Hoi, ik wil graag eerst zeggen dat ik het enorm rot vind dat je vroeger gepest bent geweest. Dat zou geen enkel kind mogen meemaken.
Wat vriendschap betreft: door mijn ziekte ben ik ook mensen verloren/uit het oog verloren omdat ik inderdaad niet kon afspreken en meedraaien. Ik heb ook sinds mijn middelbaar geen nieuwe vrienden ontmoet. Gelukkig heb ik nog wel contact met mijn goede vrienden uit het middelbaar. We zien elkaar maar een paar keer per jaar, maar het voelt gelukkig elke keer fijn om elkaar terug te zien en we pikken dan de draad weer op. Het is helaas niet meer zoals toen, dat je echt alles van elkaar weet enzo. Daar heeft mijn gezondheid alles mee te maken. En ik merk ook dat zij wel allemaal nieuwe vrienden hebben die ze veel vaker zien (gemaakt in de studie en het verdere leven). Voor mij zijn zij mijn enige clubje.
Ik denk wel dat contact met lotgenoten je zou kunnen helpen, die heb ik namelijk wel nog ontmoet in mijn verdere leven, en heb sommige van hen zelfs uitgenodigd op mijn trouwfeest, om maar iets te zeggen. Maar daarbij merk je dan ook weer dat het niet makkelijk is om af te spreken met allemaal zieke mensen bij elkaar.
Contact met lotgenonten zit denk ik inderdaad wel een toekomst in! Tot nu toe eigenlijk alleen via social media contact, maar daar kan nog best wel meer uitrollen.
Zeker verdomd moeilijk om vriendschappen te behouden omdat het schijnt te moeten volgens een patroon. Je moet je melden liefst elke week en met sociaal media liefst elke dag anders gaan er allerlei gedachtes in hun hoofden. Daarna is het lastig want je bent spontaan over een idee voor een uitje maar op de dag zelf krijg je een aanval en moet je afzeggen omdat het niet gaat. Dan kruip je ook in je schulp. Je wilt de ander ook niet teleurstellen. Maar wat is vriendschap als men je daarin niet in kunnen accepteren, respecteren? Waarom zijn de verwachtingen soms zo hoog om zo goed mogelijk een vriendschap te kunnen onderhouden? Waarom kan men ons gewoon niet zien dat we echt lief aardig spontaan meegaand meedenkend ondersteunend zijn als het kan…..
Ik heb ook geen echte vrienden zal ook nooit hebben en maar opgehouden met relaties want ook die kunnen er moeilijk mee omgaan. Maar laat me omringen met lieve mensen inspirerende mensen en daar voldoende aan. Maar het is inderdaad zeer eenzaam….
Het afzeggen of regelmatig geen contact kunnen hebben maakt het lastig inderdaad
Pesten… Kinderen kunnen zo wreed zijn. Ikzelf heb ook niet veel vriendinnen. Ik kan in het algemeen trouwens beter overweg met mannen dan met vrouwen, dat heeft er wellicht ook wat mee te maken.
Ik vind het erg om te lezen dat je studiegenotes je uitsloten omdat je vaak moest afzeggen. Ik kan me niet voorstellen hoeveel pijn zoiets moet doen.
Wat is ALL OF ME een hartverwarmend initiatief. ♥
Heel fijn initiatief inderdaad!
Deels erg herkenbaar! Ik heb door het chronisch ziek-zijn ook weinig mogelijkheden gehad om vriendschappen op te bouwen. Maar er is een website, waar ik best een leuke meid heb leren kennen waar we nu zelfs als stellen samen wel eens uit eten gaan. Echt heel erg leuk. (vriendinnenonline.nl heet ie). Ik ben dus vriendschappen via een andere weg gaan zoeken, omdat ik zelf niet zo enorm de behoefte heb aan lotgenoten.
Daar zal ik eens naar kijken! Heb een paar jaar geleden wel een paar sites uitgeprobeerd, maar dat heeft allemaal tot niets geleid. Maar deze ken ik nog niet.
Lastig zeg… zelf heb ik ook niet veel vriendinnen maar ben blij met degene die er zijn. En sommige ben ik kwijt geraakt door de jaren heen. Kan er niet heel rouwig om zijn, blijkbaar pasten we toch niet zo goed bij elkaar denk ik dan maar. Wat is All of me een goed initiatief zeg!