In november schreef ik nog heel trots dat ik mijn antidepressiva aan het afbouwen was en het best goed ging. Eind januari ging het echter mis en raakte ik in een paniekaanval waar ik niet meer zelf uit kon komen. Toen ben ik via de huisartsenpost bij de crisisdienst terecht gekomen.
Het begon simpel. Ik kreeg griep en lag een week in bed. 2 weken eerder was ik met een nieuwe baan begonnen, dus ik wilde zo snel mogelijk weer aan het werk. Dinsdagavond kreeg ik een paniekaanval, maar die ging ook weer voorbij dus ik besloot woensdag met een voorraad paracetamol toch naar het werk te gaan. Ik was erg moe en er kwam niets uit mijn handen dus na 3 uur werken ben ik toch weer ziek naar huis gegaan. Die nacht kon ik slecht in slaap vallen, was ik bezig dat ik de volgende dag wel echt wilde werken en kwam er weer een paniekaanval. Het was anders dan de paniekaanvallen die ik tot nu had. De hevigheid was na een half uur wel weg, maar ik bleef trillen, was duizelig en mijn hartslag wilde maar niet omlaag. Donderdag belde ik dus mijn werk dat ik toch nog ziek was en ging ik naar de huisarts. Daar is lichamelijk van alles uitgesloten en was de conclusie dat het angst was. Ik kreeg iets kalmerends en ging weer in bed liggen.
De angst of paniek was inmiddels zo opgelopen dat de lorazepam die ik had meegekregen niet werkte. Ik was weer de halve nacht wakker en ging vrijdag weer naar de huisarts. Toen kreeg ik een anti-psychotica die ook tegen angst werkt. Dat deed het bij mij helaas niet. Ik ging nog harder trillen (kan een bijwerking zijn) en ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Mijn ouders waren die dag bij mij, omdat mijn vriend niet thuis kon blijven van zijn werk en ik niet alleen wilde zijn. Om 5 uur ben ik met een slaappil in bed gaan liggen en is mijn moeder in de slaapkamer gebleven tot ik sliep omdat ik me zo slecht voelde. Ik sliep even, maar na 4 uur werd ik weer wakker met paniek. Het was zo moeilijk om te merken dat mijn gewone medicatie niet hielp tegen de paniek. Ook merkte ik dat de paniekaanval niet minder hevig werd zoals ik gewend was. Ik zette alles in wat in het verleden wel eens had geholpen, maar dit keer hielp helemaal niets. Ik zat vast in de paniek en had het gevoel dat ik helemaal door draaide. Ik wilde dat de paniek zou stoppen, het maakte me niet uit hoe, als het maar stopte. Ik sprak dit uit naar mijn vriend en zo kwamen we ’s nachts bij de huisartsenpost terecht.
Bij de huisartsenpost werd weer kort gekeken of er lichamelijk geen verklaring was voor mijn symptomen. Toen kreeg ik via een neusspray een kalmerende cocktail. Hiermee was de ergste paniek over en ben ik in een lege kamer gelegd om even te rusten en te kijken of het nog beter zou worden. Ik bleef heel erg trillen, maar ik wist niet meer of dat angst of vermoeidheid was. De huisarts had contact gehad met de crisisdienst. Een opname kon niet midden in de nacht dus ik kreeg een betablokker mee om mijn hartslag te verlagen en een hogere dosis lorazepam om even te kunnen slapen. Als ik zaterdagochtend wakker werd zou ik de crisisdienst mogen bellen en kon ik langskomen voor meer hulp.
Zaterdagochtend werd ik weer helemaal in paniek wakker, dus ik was heel blij dat ik meteen mocht komen toen ik de crisisdienst belde. Ik heb in de auto en tijdens de afspraak alleen maar zitten huilen. Ik voelde mij zo slecht door de paniekklachten dat ik het liefst had dat ze me opnamen, 3 dagen in coma legde en dat daarna alles voorbij zou zijn. Zo werkt het helaas niet. Ik sprak een psychiater en verpleegkundige en zij erkenden mijn gevoel en dat ik niet gek was. Ze legden uit dat de lorazepam die ik van de eerste huisarts kreeg niet werkte omdat de spanning al te hoog was opgelopen. Er was meer nodig om mij weer rustig te krijgen. Hun ervaring was dat een opname voor mensen met paniek/angst niet helpend was doordat je uit je veilige situatie wordt gehaald. Ik kreeg daarom nog meer lorazepam mee en een schema waarop ik het moest slikken. Maandagochtend zou ik gebeld worden voor een nieuwe afspraak.
Na het eerste bezoek aan de crisisdienst begon de lorazepam eindelijk te werken en werd ik wat rustiger. Ik voelde mij nog steeds niet goed, want ik was nog niet helemaal hersteld van de griep, had al 3 dagen amper geslapen en nauwelijks gegeten. Doordat ik weer wat rustiger was lukte het om dat weekend ook mijn rust te pakken, normaal te eten en ik sliep weer 2 nachten. Ik werd maandag door de crisisdienst gebeld door iemand die mijn behandelaar zou worden. Samen met hem en een psychiater werd gekeken naar een actieplan. En vanaf dat moment is mijn geheugen erg wazig. Van de eerste dagen met paniek heb ik nog redelijk wat herinneringen, hoewel mijn vriend daar ook nog regelmatig iets over vertelt wat ik mij niet meer kan herinneren. Maar februari is een chaos van losse herinnering en zwarte gaten.
Wat ik nog weet van februari is dat ik 2x een terugval heb gehad. Eerst moest ik de lorazepam stoppen op de vaste momenten en alleen nog maar nemen indien nodig. Daar kon ik niets mee. Wanneer was indien nodig? Ik voelde mij slecht door de spanning en ik voelde het erger worden, maar ik had nog geen paniekaanval. Het kon erger dus was het nodig of niet? De tweede keer kreeg ik een terugval omdat er twijfel was over naar welke afdeling ik doorverwezen moest worden. Ik wilde graag naar de afdeling angst, want daar ik last van. Mijn behandelaar dacht aan de afdeling autisme, omdat hij denkt dat mijn angst voortkomt uit mijn autisme. Daar was de wachttijd 6 tot 12 maanden. Ik had geen idee hoe ik zolang op eigen houtje met de angst en paniek moest leven, dus thuis ging ik zoeken naar andere instanties die mij misschien sneller konden helpen. Ik raakte compleet overprikkeld en ik kon het allemaal niet meer overzien.
De crisisdienst heeft mij tijdens de terugvallen goed geholpen. Ze legden uit waarom het niet zo gek was dat ik een terugval had en drukten mij steeds op het hart om te bellen als het niet goed ging. Ook als dat 3x op een dag of midden in de nacht was. Als ik belde had ik het gevoel dat er echt de tijd werd genomen. De persoon aan de lijn probeerde mij door de paniek te helpen en hing pas op als ik weer rustig was. Ze keken in mijn dossier dus konden ook inhaken op dingen die besproken waren en konden zien dat het mij bijvoorbeeld hielp als ze mij duidelijkheid gaven. Ook was het mogelijk om extra momenten met mijn behandelaren in te plannen en werd er goed gekeken naar de medicatie die ik had en wat mij kon helpen. Zo lukte het mij niet om te stoppen met de lorazepam, maar moest dit eigenlijk wel omdat het zeer verslavend is. Daarom heb ik pregabaline gekregen om de angst te dempen zodat ik met de lorazepam kon stoppen. Ook werd mij bij de 2e terugval duidelijk gemaakt dat de crisisdienst mij zou blijven helpen tot ik terecht kon bij de afdeling autisme voor verdere behandeling.
Naast de individuele hulp is het bij de crisisdienst waar ik zit (Mediant in Enschede) ook mogelijk om trainingen in een groep te volgen. Ze bieden er 4 aan, maar de trainingen die ik gevolgd heb zijn crisis doorstaan en signaleringsplan. Bij de training crisis doorstaan wordt in 5 bijeenkomsten uitgelegd wat er kan gebeuren tijdens een crisis, welke factoren het erger maken en wat je zou kunnen doen om te voorkomen dat je weer in een crisis komt. Ik vond dat de informatie mij niet uit een crisis kon helpen, maar het gaf wel inzicht. Bij de training signaleringsplan wordt je aan het werk gezet. In 4 bijeenkomsten vul je je eigen signaleringsplan. Per bijeenkomst staat er een fase centraal (groen, geel, oranje of rood) en benoemt iedereen hoe die fase er voor hun uitziet. Je omschrijft welke symptomen je ervaart, wat anderen aan je zien en welke dingen je helpen of juist niet helpen. In het begin is het vrij lastig, maar hoe langer je ermee bezig bent, hoe meer je op kunt schrijven. Het is heel helpend om dit in een groep te doen, omdat je daardoor bij anderen dingen kunt horen die ook voor jou gelden maar zelf nog niet aan gedacht had. Ook worden er vragen gesteld om je aan het denken te zetten of dingen specifieker te maken.
De crisisdienst heeft mij door de crisis heen geholpen. Op eigen kracht of samen met de huisarts had ik het nooit gered. Buiten de crisisdienst om zou ik voor alle zorg op een wachtlijst zijn gekomen en ik zou niet weten hoe ik dan de dagen door had moeten komen. Op het slechtste moment leefde ik van uur tot uur. De vraag wat ik morgen ging doen of vanavond wilde eten was al te ingewikkeld. Alles wat ik deed stond in teken van afleiding. Ik durfde niet gewoon op de bank te zitten en een serie te kijken, ik moest iets doen. Dit was dankzij de crisisdienst maar een paar dagen. Ik moet er niet aan denken dat dit veel langer had geduurd, omdat ik op hulp moest wachten.
Op dit moment ga ik nog wekelijks naar de crisisdienst. Ik heb om de week een afspraak met de ambulant verpleegkundige. Hij kijkt met mij mee naar wat er is gebeurt, hoe ik mij voel en wat ik zou kunnen doen. Ook sluit de psychiater aan om naar mijn medicatie te kijken. Van de antidepressiva slik ik weer de oude dosis en ik heb nu nog dagelijks pregabaline. Deze ben ik wel aan het afbouwen, dus de psychiater kijkt mee welke stappen ik daarin kan zetten en of het goed blijft gaan. Daarnaast heb ik om de week een afspraak bij de psycholoog. Ik ben ermee akkoord gegaan dat ik werd verwezen naar de autismeafdeling, maar ik wilde ook graag geholpen worden bij mijn paniek. Daarom is de psycholoog ingezet. Terwijl ik op de wachtlijst sta gaat zij mij al helpen bij de angst en paniek. Zij kan meer de diepte in dan de verpleegkundige en kan zo vast een eerste stap in mijn behandeling zetten. Eind van het jaar zal ik waarschijnlijk van de wachtlijst af zijn en kan ik een behandeling krijgen gericht op mijn autisme. Dit omdat ik na mijn diagnose eigenlijk niets heb aangepast in mijn leven en het een terugkerend iets is dat nieuwe situaties erg veel spanning met zich meebrengen. Waarschijnlijk was de emmer nu gewoon vol en moet ik leren hoe ik met mijn autisme kan leven, zonder daarbij constant om mijn grenzen te gaan.
Ik ben dankbaar voor de crisisdienst, hoewel ik dus alleen ervaring heb met de ambulante hulp. De mensen die ik daar trof waren behulpzaam en aardig. Ik begin weer een klein beetje aan de toekomst te denken en dat lukt omdat ik weet dat ik voorlopig kan terugvallen op de crisisdienst als het weer slecht gaat. Ik hoop natuurlijk dat er geen terugval komt. Tijdens het schrijven van deze blog merkte ik eigenlijk pas hoe heftig alles was en dat ik er alles aan wil doen om te voorkomen dat ik weer in een crisis terecht kom. Naast denken aan de toekomst ben ik vooral nog erg moe. Mijn lijf heeft zoveel moeten doorstaan in februari dat mijn reservebatterij compleet leeg was. Het duurt lang om die op te laden. Of ik weer helemaal de oude word (zoals vorig jaar, dus nog chronisch ziek en niet opeens helemaal beter) weet ik niet. Ik hoop het wel en ik hoop zelfs dat ik mij iets beter ga voelen als ik leer hoe ik kan leven met mijn autisme. Voor nu probeer ik vast te houden aan het feit dat ik al meer dan een maand geen paniekaanval gehad heb, mijn ouders niet steeds hoeven te komen als mijn vriend gaat werken en ik weer langzaamaan wat dingen durf te doen.
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |
Ik heb je verhaal met aandacht gelezen. Wij hebben een zoon van eind in de 20 met autisme en angststoornis. Dit bepaalt zijn leven maar indirect ook het onze waardoor het zowel hem als ons belemmeringen geeft. Hij woont nog thuis. Misschien kunnen jullie elkaar helpen.