Als je niet trots op jezelf kunt zijn

In de blog van maandag kwam het al naar voren; ik kan niet zo goed trots zijn op mezelf. Iets wat ik eigenlijk altijd al wel heb geweten, maar wat ik me pas echt realiseerde tijdens mijn therapie bij Altrecht. De keren dat ik echt trots op mezelf was zijn denk ik op 1 hand te tellen. En zelfs toen voelde het alsof ik stiekem trots moest zijn, in plaats van gewoon open en eerlijk van de daken schreeuwen wat ik bereikt had. Het is moeilijk om nooit trots te zijn op jezelf en vandaag vertel ik waarom.

Eisen

Mijn gebrek aan trotste gevoelens komen voort uit onrealistische eisen die ik aan mezelf stel. Ik ben perfectionistisch, maar ik wil vooral bijzonder en uniek zijn. Daardoor heb ik eisen voor mezelf die ik nooit aan iemand anders zou durven te stellen. Eisen die niet eerlijk zijn naar mezelf toe. Maar dus vooral eisen die alleen voor mij gelden. Ik ben trots op iedereen die aangenomen wordt bij een nieuwe baan, maar van mezelf is het niet meer dan ‘gewoon’ doen wat ik verwacht. Iedereen die iets doet wat hem heel veel moeite kost krijgt van mij een applaus. Als ik dat zelf doe? Dan heb ik waarschijnlijk alleen maar kritiek dat het te traag ging. Zelfs als ik wel tevreden ben hoe het is gegaan, dan is de kans groot dat ik alsnog niet trots ben, want het is niet bijzonder genoeg. Pas als ik iets zou doen wat maar weinig anderen kunnen, kan ik een beetje trots zijn op mezelf.

Trots

Dus Leonie, wanneer was je dan wel trots? Toen ik door de 2e auditie kwam op de balletacademie toen ik 9 was (ik ben daarna niet verder gegaan met auditeren). Toen ik op mijn 21ste een presentatie gaf over social media in de zorg op een groot artsensymposium. En stiekem ook wel een beetje toen ik op mijn 22ste mijn HBO-diploma in 4 jaar behaalde. Het was moeilijk, vooral omdat ik in het laatste jaar mijn 4e chronische ziekte ontwikkelde, en er waren genoeg gezonde klasgenoten die studievertraging hadden. Toch was het wat ik van mezelf verwachtte en was ik dus maar een klein beetje trots. En verder? Ik heb geen idee. Dus daar zit je dan met je 27 jaar en je kan maar 3 momenten herinneren waarop je trots op jezelf was. Dat doet pijn. Nu ik het hier zo zwart op wit zie staan word ik er ook een beetje verdrietig van. Verdrietig dat ik, ondanks wat ik bereikt heb, ik weinig heb om me trots over te voelen.

Gelukkig

De laatste tijd gaat het best goed met me en voel ik me vaak blij en vrolijk. Maar ik denk dat ik niet echt gelukkig kan zijn, omdat ik niet tevreden ben met wat ik doe. Als niks goed genoeg is, als je nooit trots bent, hoe kan je dan wel gelukkig zijn? Ik voel me wel vaak gelukkig, maar dat zijn dan periodes waarin ik de standaard dingen doe. Werken, schoonmaken, slapen en bloggen. Zodra ik iets nieuws ga doen, iets waarbij ik kan presteren, iets waarbij ik eisen gesteld heb, kan dat geluk niet blijven bestaan. Dus hoe gelukkig ben je dan echt? Het is kortdurend oppervlakkig geluk. En ook dat doet best pijn.

Hoopvol

Zoals ik al zei kwam ik tijdens mijn behandeling bij Altrecht erachter hoe diep dit probleem zat. We zaten toen al aan het einde van mijn traject en dit is niet iets wat ik snel kon oplossen. Daarom ben ik ook op zoek gegaan naar een therapeut hier in de beurt. Het lukt me steeds beter om me naar hem open te stellen en we werken nu aan mijn eisen en mijn perfectionisme. Ik hoop dat ik hierdoor uiteindelijk milder voor mezelf word. Dat ik tevreden ben met een ‘gewone’ prestatie ipv een uitzonderlijke prestatie. Dat “ik heb het geprobeerd” ook goed genoeg is. Hoopvol dat ik het trotste gevoel vaker kan gaan voelen. En dat ik echt gelukkig kan zijn, ook op momenten dat iets niet goed gaat.

Kan jij trots op jezelf zijn?

Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |