Eenzaamheid bij jongeren

Ik heb het al eerder gehad over eenzaamheid en vrienden vinden in een blog. Het is nu weer een actueel onderwerp. Vorige week werd op Twitter #eenzamejongeren trending topic door een bericht van Nadï. Er is steeds meer aandacht voor eenzaamheid, maar de jongeren worden daar vaak nog bij vergeten. Ik vond het mooi dat er zo ontzettend veel berichten werden gedeeld op Twitter dat ik besloten heb deze blog te schrijven.

Eenzaamheid is iets wat voor mij al jaren een terugkerend thema is. Toen ik nog naar school ging was ik niet alleen, maar door het pesten voelde ik mij wel alleen. Tijdens mijn studie hetzelfde; ik had klasgenoten waar ik mee omging, maar ik voelde mij weer eenzaam. De afgelopen paar jaar ook; ik zie wel regelmatig mensen, maar het gevoel van eenzaamheid komt toch vaak weer naar boven drijven. Het zien van mensen is namelijk niet voldoende. Ik wil mensen hebben met wie ik alles kan delen, met wie praten makkelijk gaat en die ik uit kan nodigen op mijn verjaardag of om ergens heen te gaan, met wie ik mijn verbonden voel. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik niet zo eenzaam ben dat ik alleen een fysiotherapeut of caissière zie en dat ik dingen kan delen met mijn vriend. Echter betekent het niet dat ik mij niet eenzaam kan voelen omdat anderen het slechter hebben.

Door mijn pestverleden, chronisch ziek zijn en autisme vind ik vriendschappen en sociale contacten best lastig. Vroeger kon je nog tegen iemand zeggen: “ik vind je trui mooi, zullen we vrienden zijn?” En dan was je voor jaren met elkaar bevriend. Dat kan nu niet meer en ik kom sowieso minder in situaties waarbij je nieuwe mensen leert kennen. Toch weet ik dat ik iets moet doen om mijn behoefte te kunnen vervullen. Daarom besloot ik om te reageren op het bericht over #eenzamejongeren op Twitter. Ik deed een oproep en daar kwamen onwijs veel reacties op binnen. Heel veel likes, retweets, maar ook echt reacties van mensen die wilden afspreken. Of reacties van mensen die mij ‘kennen’ van Twitter en niet in de buurt woonden, maar mij wel bij anderen aanbevolen. Het was hartverwarmend! Er kwamen niet alleen op mijn bericht veel reacties. Ik heb vaak voorbij zien komen dat mensen met elkaar in contact waren gekomen en zouden gaan afspreken.

Tussen al die mooie reacties zat maar één negatieve (en een heleboel van oudere mannen die mij wel gezelschap wilden houden…). Het was een reactie van iemand die vond dat ik niet eenzaam kon zijn omdat ik een relatie heb en dingen doe. Ik snap die reactie deels, want hoe kan je eenzaam zijn als je een partner hebt? En als je dingen doet en mensen ziet kan je toch niet eenzaam zijn? Het klopt ook dat ik mij een stuk eenzamer zou voelen zonder vriend. Dat maakt al heel veel verschil en daar ben ik heel blij mee! Toch is het niet realistisch dat een partner in alles kan voorzien. Met een partner deel en doe ik andere dingen dan met een vriendin.

Het doen van dingen en onder de mensen komen zou eenzaamheid kunnen verminderen, maar ik merk dat het dat gevoel ook juist kan versterken. Zien hoe anderen het gezellig hebben, terwijl jij in je eentje toekijkt. Maar ook een hele gezellige dansgroep hebben waarmee je kunt lachen en praten en bij thuiskomst voelen hoe graag je daar meer van wilt. Het lastigste vind ik nog wel dat je iemand aardig vind, waar je vaker contact mee zou willen hebben, maar niet weet hoe je het moet aanpakken. Dat voelt soms alsof je voor een vitrine met allemaal lekker snoep staat, maar de winkel niet in kunt.

Eenzaamheid is niet hetzelfde als de hele dag alleen thuis zitten. Eenzaamheid is niet de hele dag somber zijn. Eenzaamheid betekent niet dat je niet aardig bent. Eenzaamheid bestaat niet alleen bij ouderen en chronisch zieken. Ik denk dat er verrassend veel mensen zijn die zich eenzaam voelen, ook als ze iedere dag werken of sporten. Enkel mensen zien en een beleefd gesprek voeren is niet de oplossing voor eenzaamheid.

De eenzaamheid is bij mij het laatste jaar al minder geworden. Doordat het beter gaat met mijn gezondheid kan ik meer doen en hoef ik afspreken minder vaak af te zeggen. Ik hoop ook wat contacten over te houden aan de studie waar ik in september mee start. Daarnaast doe ik hard mijn best om meer sociale contacten te krijgen. Ik stel mezelf vaker kwetsbaar op, zoals met dat bericht op Twitter, en probeer uit mijn schulp te kruipen als ik iemand tegen kom die mij aardig lijkt. Het zal voor mij denk ik altijd een struikelblok blijven, maar ik heb hoop op verbetering. Ondertussen juich ik initiatieven zoals dat van Nadï toe en probeer ik zelf ook meer openheid te creëren.

Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |