Wat gebeurt er tijdens een paniekaanval?

Laatst had ik weer twee paniekaanvallen. Omdat schrijven voor mij een helende en verhelderende werking heeft heb ik geprobeerd te omschrijven wat er tijdens die paniekaanvallen gebeurde. Dit maakte het ook gemakkelijker om achteraf met mijn behandelaar te analyseren. En ik heb besloten om dit ook met jullie te delen. Hopelijk is het zo iets beter te begrijpen wat er door iemand heen gaat bij een paniekaanval. Nu is iedereen anders en ervaart iedereen een paniekaanval anders. Maar dit is wat er bij mij gebeurt tijdens een paniekaanval.

Na een dag genieten van het mooie weer lig ik in ontspannen in bed. Ik ga nog even iets lezen en dan ga ik slapen. Maar dan gaat het fout. Mijn buik begint te borrelen en ik voel mijn maag protesteren. Ik heb dat amper geconstateerd of ik voel de onrust in mijn lichaam ontstaan. Ik ga naar de wc, maar de onrust wordt erger. Ik begin te trillen, wordt misselijk. De onrust veranderd in opkomende paniek.

Ik kan dit aan. Gewoon weer rustig in bed liggen en tot rust komen. Trillend stap ik in bed, het hele bed trilt mee. Mijn hartslag gaat omhoog en de misselijkheid wordt erger. Ik probeer rustig adem te halen. Diep inademen, langzaam uitademen. Maar het helpt niet. Mijn hoofd maakt al overuren. Waar komt dit door? Heb ik teveel chocolade gegeten? Angst voor therapie? Angst voor mijn ambitieuze dromen? Kon ik dit aan zien komen? Had ik dit kunnen voorkomen?

Terwijl ik alles doorneem merk ik dat het trillen erger wordt. Ik twijfel of ik moet overgeven. Ik heb het heet. Ik kan niet rustig blijven liggen. Wat moet ik met mezelf aan? Het is nog niet op zijn toppunt, maar blijft dat zo of wordt het erger? Moet ik in bed blijven liggen of gaan lopen? Durf ik het aan om af te wachten of zal ik oxazepam nemen? Ik trek het niet meer. Het is een echte paniekaanval. Ik voel me opgefokt. Ik kan niet blijven liggen, maar ik wil het liefst in een holletje wegkruipen. Mijn hart bonkt in mijn keel door een angst die ik zelf niet begrijp.

Ik ga nog een keer naar de wc, trek mijn kleren aan en ga buiten een rondje lopen. Het is heerlijk rustig buiten. Bij iedere stap voel ik de onrust afnemen. De adrenaline vindt zijn weg naar buiten. Het trillen stopt langzaam. Ik krijg het wel warmer en mijn hartslag blijft hoog, maar dat is goed. Ik beweeg. Dit is een normale reactie van mijn lichaam. Een logische. En zo wordt alles in mijn lichaam steeds normaler. Mijn maag voelt niet lekker en mijn rug doet pijn, maar het voelt zoveel beter dan daarstraks. Ik merk dat het steeds beter lukt om rationeel na te denken.

Ik ga thuis weer in bed liggen. Mijn lichaam bonst nog wat na. Ik ben moe, maar ook nog alert. Ik probeer nog wat te lezen om rustig te kunnen slapen. En dan heb ik het weer overleefd.

Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |