Tja, ik heb geen idee wat voor titel ik deze blog moet geven. Dus ik ga maar gewoon voor een duidelijke; ik ga scheiden. Mijn man en ik waren 7,5 jaar samen waarvan 2,5 jaar getrouwd. En nu is het over.
Waarom we gaan scheiden? Omdat mijn soon to be ex een ander heeft. Ook al langer verliefd was op haar. Er is heel veel gebeurd. Meer dan ik ooit had kunnen bedenken. Meer dan ik me zelfs nu kan voorstellen. Meer dan ik kan uitleggen. Het is onmogelijk voor ons om verder te gaan.
Ik woon al 3 weken bij mijn ouders. Ik ben niet alleen mijn man en mijn achternaam kwijt, maar ook mijn thuis. Gelukkig zijn mijn ouders zo lief geweest om een klein huisje voor mij te kopen. Daar kan ik eind augustus in en zo mijn eigen leven weer opbouwen. Het is dubbel, want het is een fijn huisje, maar het liefst had ik dit natuurlijk niet gehad.
Sinds begin deze maand vecht ik iedere dag om mezelf op de been te houden. Dat lukt de ene dag beter dan de ander. Er zijn heel veel dingen gebeurd. Dingen die ik niet zomaar kan vergeten of kan accepteren. Ik voel me kut. Ben blij dat ik net weer was gestart met een behandeling bij Altrecht. Het is een hele zware tijd, maar ik moet dit overwinnen. Ik moet alleen verder. Het voelt alsof ik gefaald heb, ook al weet ik dat het niet mijn schuld is. Het voelt als een bevestiging van al mijn twijfels over mezelf. Ik moet weer in mezelf gaan geloven en mij realiseren dat ik meer waard ben dan dit alles.
Ik ben gesloopt. Dit is niet de toekomst die ik voor me zag. Ik ben bang voor de toekomst. De toekomst die zo anders is dan ik hem vorig jaar voorspeld had. De toekomst waarin ik alles alleen moet doen. Waarin ik sterk moet zijn. Ik ben boos, bang, verdrietig en leeg tegelijk. Regelmatig voel en denk ik meer dan ik kan bevatten en lukt het mij niet om dingen onder woorden te brengen. Alles is zo dubbel. Van de fijne herinneringen tot de pijn van het laatste half jaar. Van genieten van het inrichten van een nieuw huis tot het huilen van het inpakken van mijn spullen in mijn oude huis. 9 van de 10 keer weet ik zelf niet eens wat ik voel of denk.
De hele scheiding heeft natuurlijk ook veel invloed op hoe het lichamelijk met mij gaat. Ik slaap slecht en heb veel spanning waardoor ik veel pijn heb. Ik zit regelmatig in een halve conversieaanval en de opkomende paniekaanvallen zijn nu ook bijna een dagelijks ding geworden. Maar ook de herbelevingen en de nachtmerries zijn erger dan ooit. De eerste 2 weken had ik kalmeringstabletten nodig om de dagen door te komen. Inmiddels doe ik het weer op eigen kracht. Het is zwaar, het lijkt soms onmogelijk, maar ik probeer mijn dagelijkse leven weer op te pakken. Leuke dingen te doen en gewoon naar mijn afspraken gaan ipv de hele dag in bed liggen.
Mijn blog was deze maand vrij stil. Niet alleen omdat ik nog niet over de scheiding kon vertellen, maar vooral omdat ik geen enkel concentratievermogen meer had. Ik heb meerdere keren geprobeerd om verder te gaan met de 1000 vragen aan mezelf. Eitje zou je zeggen, ik hoef immers alleen een paar vragen te beantwoorden. Maar zelfs dat gaat niet. Toch heb ik hoop dat ik het bloggen nu langzaamaan weer kan oppakken. Ik kan nu eindelijk eerlijk zijn tegen jullie en dat lucht op. Daarnaast merk ik dat mijn concentratievermogen weer een beetje terugkomt.
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |