Een jaar geleden was ik bezig met mijn leven weer invulling te geven. Ik had nog nazorg bij Altrecht, maar er was weer ruimte om iets op te bouwen. Het ging beter met me en het voelde alsof ik weer een toekomst had. Toch heb ik nooit durven hopen dat het nu zó goed zou gaan.
Mijn laatste conversieaanval is inmiddels meer dan een jaar geleden. Ik ben tijdens de behandeling weer in contact gekomen met mijn lichaam en dat contact is er nog steeds. Er zijn genoeg triggerende factoren, maar het blijft goed gaan. Ik krijg geen verlammingsaanval bij stress en ik heb ook minder rust nodig. Een jaar geleden zou dat nog heel anders geweest zijn. Dus heb ik nog wel een conversiestoornis? Of ben ik genezen?
Sommige mensen zeggen dat je altijd een conversiestoornis blijft houden, ook als je geen aanvallen meer hebt. Weer anderen zeggen dat je er van kan genezen. Ik weet niet wat de waarheid is, maar het voelt wel alsof ik geen conversiestoornis meer heb. Als mij nu gevraagd wordt welke aandoeningen ik heb noem ik de conversiestoornis niet meer. Ik ben inmiddels ook niet meer bang dat ik een aanval krijg. Het vertrouwen in mijn lichaam is grotendeels weer terug.
Hoewel het nu goed gaat blijf ik wel op mijn hoede. Ik probeer de balans te houden tussen werk en rust en zorg dat mijn week niet te vol is. Nu is dat sowieso belangrijk voor mijn pijn- en vermoeidheidsklachten, maar ook omdat ik denk dat het wel een zwakke plek blijft. Ik blijf erop letten dat ik in contact met mijn lijf blijf. Tegelijkertijd werk ik aan het verhogen van mijn belastbaarheid.
Ik hoop dat het steeds beter blijft gaan, dat ik steeds meer kan. Maar ook als het zo blijft ben ik tevreden. Ik voel me weer nuttig en doe leuke dingen. Ik leef mijn leven weer. Zonder conversiestoornis.
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |
Wat fijn dat je dat contact met je lijf nu zo ervaart! Hopelijk houdt die stijgende lijn aan.
Ik hoop het ook!