Al een jaar of 18 ben ik mij zeer bewust van mijn uiterlijk. Niet mijn lichaam of gewicht, maar mijn gezicht. Jarenlang ben ik lelijk genoemd door mijn pesters. Ik ben die pesters gaan geloven. Maar gelukkig begint het tij eindelijk een beetje te keren. Daarom wil ik vandaag mijn verhaal met jullie delen, hoe moeilijk ik dat ook vind.
Foto gemaakt door Tim Sheerman-Chase
Spiegels ontwijken
Ik vond mezelf zo lelijk dat ik niet in de spiegels wilde kijken. Ik leerde mezelf om alleen te kijken naar het gedeelte waarvoor ik de spiegel nodig had zoals mijn ogen of haar. Als ik in een toilet stond keek ik niet in de spiegel en waste ik alleen snel mijn handen. Kleding kopen was lastig, want daar waren vaak ook grote spiegels. Maar ook dan probeerde ik alleen naar de kleren te kijken en zo kort mogelijk mijn gezicht te zien.
Plastische chirurgie
In mijn pubertijd had je veel programma’s over metamorfoses.Ik keek ze allemaal terwijl ik droomde over de periode dat ik 18 was en mezelf eindelijk kon opgeven voor dat programma. Ik zou mijn hele gezicht laten verbouwen. Niet alleen een neus of oor, gewoon alles. Ik had niet de illusie dat ik ooit knap zou worden, maar ik zou tenminste normaal zijn.
Wennen
Tijdens mijn studententijd waren er geen metamorfoseprogramma’s meer. Ik kon mij dus niet opgeven en zelf betalen was onmogelijk. Ik was inmiddels heel tevreden over mijn lichaam, dus ik moest proberen te wennen aan mijn gezicht. Ik dwong mezelf om iedere dag 5 minuten in de spiegel te kijken. Mijn gezicht leren kennen en proberen te accepteren dat ik er zo uitzag.
Acceptatie
Na flink wat moeilijke momenten voor de spiegel begon ik steeds meer te accepteren dat ik er zo uitzag. Ik vond mezelf nog steeds lelijk, maar begon in te zien dat ik niet de lelijkste was. Met make-up, kapsels en brillen probeerde ik er het beste van te maken. Ik vermeed spiegels niet meer en dacht ook niet meer iedere keer dat ik lelijk was. Het lukte om neutraal naar mijn spiegelbeeld te kijken.
Ik ben oké?
Langzaam aan verdwenen de woorden van de pesters. Ik vond mezelf de helft van de tijd wel oké. Ik begon mij te realiseren dat ik veranderd was. Ik was niet meer dat lelijke meisje van vroeger. Ook zonder plastische chirurgie was mijn gezicht er anders uit gaan zien. Sterker nog, ik had inmiddels zelfs een paar foto’s waar ik best tevreden mee was. Ik keek nog steeds niet voor de lol in de spiegel, maar ik had er geen moeite mee om spiegels tegen te komen. Ik keek er gewoon in om te controleren hoe mijn haar zat, hoe ik eruit zag. Ik kocht zelfs een extra grote spiegel voor mijn nieuwe woning.
Ik ben mooi!
Inmiddels is het 18 jaar geleden dat ik begon te twijfelen aan mijn uiterlijk en 5 jaar geleden dat ik het begon te accepteren. Inmiddels denk ik alleen nog op de dagen dat ik moe ben en geen make-up op heb dat ik lelijk ben. Maar dat kan ik aan. Er is dan een reden waarom ik er slecht uit zie. Dat is prima.
De rest van de tijd is opgedeeld in momenten dat ik mezelf oké vind en momenten waarop ik mezelf zelfs mooi vind. Ik denk niet dat ik mezelf ooit knap zal noemen of een lekker ding, maar ik ben goed genoeg. Op sommige dagen doe ik mezelf verbazen omdat ik er zo goed uitzie. Dagen waarop alles samenvalt. Dat zijn fijne dagen! Maar andere dagen ben ik ook wel tevreden. Natuurlijk zijn er dingen die ik anders zou willen, maar dat heeft iedereen. Ik schaam me niet meer voor mijn gezicht en kijk weer net als bijna iedere vrouw in vrijwel alle spiegels die ik tegenkom.
Fotograaf Joshua Rood
Onzekerheid
Hoewel ik nu best tevreden ben blijft de onzekerheid. Zodra ik mannen hoor praten over dat ze nooit een relatie kunnen hebben met een lelijke vrouw begin ik te twijfelen. Zouden ze ook medelijden hebben met mijn man? Als ik foto’s van vroeger zie word ik weer onzeker. Ik was toen lelijk, maar nu zie ik er beter uit toch? Als ik een nieuwe profielfoto neem houd ik de reacties angstvallig in de gaten. Wat vinden anderen ervan? Zie ik er wel goed genoeg uit? En zelfs dan, als iemand me mooi noemt twijfel ik of ze dat echt menen of dat zeggen omdat ze me aardig vinden.
Ik probeer de onzekerheid te negeren. Gewoon mezelf laten zien. Foto’s plaatsen zonder make-up. Praten met vreemden. In de spiegels kijken. Selfies maken. En soms mezelf zelfs mooi noemen. En ooit kom ik er wel, ooit ga ik met overtuiging zeggen dat ik mooi ben!
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |