Ik stop in het onderwijs

4 jaar geleden schreef ik nog dat ik mijn droom ging volgen en de pabo ging doen. Hoe komt het dat ik dan nu stop in het onderwijs? Het is geen beslissing die ik zomaar genomen heb en het is ook niet definitief. Voor nu stop ik met werken als leerkracht, maar in de toekomst is alles mogelijk.

Dit schooljaar was niet prettig. Ik startte in een klas waar ik als beginnende leerkracht geen vat op kreeg en raakte oververmoeid. Er kwam veel op mij af, de eerste weken waren er constant extra activiteiten en het lukte mij niet om de leerkracht te zijn die ik wil zijn. Uiteindelijk ben ik ziek uitgevallen en werd al snel duidelijk dat ik op een andere school moest re-integreren. Het re-integreren was in het begin zwaar omdat ik drie keer achter elkaar ziek werd. Geen idee of het door de vermoeidheid of de kleuterbacillen kwam, maar het zorgde voor een langere re-integratie dan gehoopt. Gelukkig kwam er een einde aan het ziekzijn en merkte ik dat het opbouwen in uren goed ging. Later werden ook de verantwoordelijkheden opgebouwd, maar ik had weinig plezier in mijn werk. Het is niet de droom waardoor ik 4 jaar geleden met de pabo begon. Overigens ben ik ook gaan twijfelen of de motieven voor die droom allemaal uit mijzelf kwamen.

Ik heb voor het onderwijs gekozen omdat ik leerlingen wil helpen. Ik word gelukkig als ik na een worsteling opeens het kwartje zie vallen bij een leerling. Daar is tegenwoordig helaas maar weinig ruimte voor als leerkracht. Een functie als remedial teacher waar die ruimte meer is, wordt in Twente nog weinig ingezet. Doorgaan als leerkracht en zien welke hulp de leerlingen nodig hebben, maar dit niet kunnen bieden is frustrerend. Daarnaast had ik het gevoel dat er geen waardering was voor het werk dat ik deed. Soms voelde het alsof ik niet welkom was. Ik vroeg mijzelf regelmatig af waarvoor ik het eigenlijk nog deed. Toen ik eenmaal had uitgesproken dat ik dit niet meer wilde voelde ik een last van mijn schouders vallen.

Van te voren wist ik dat werken in het onderwijs zwaar kon zijn. In het algemeen, maar zeker als chronisch zieke. Het afgelopen jaar ben ik daar tegenaan gelopen. Dit heeft ook een rol gespeelt in mijn beslissing. Op een slechte dag op een kantoor werken is beter te doen dan op een slechte dag 30 kinderen lesgeven. Ik ben bezig met mijn gezondheid verbeteren, maar dit is een langdurig proces. Voorlopig moet ik er dus vanuit gaan dat het fysiek zwaar blijft om voor de klas te staan. Het daadwerkelijke lesgeven kan ik op een kruk doen, maar je loopt ook rond in de klas, krijgt veel prikkels binnen, hebt bijna geen tijd om te eten, moet buigen bij lage tafels. Bij de kleuters moest ik ook nog eens regelmatig op mijn knieën in de wc om te helpen met omkleden na een ongelukje. Dat is gewoon te zwaar voor mijn lijf, los van de werkdruk die er in het onderwijs bij komt.

De combinatie van het gebrek aan werkplezier en de fysieke uitdagingen hebben ervoor gezorgd dat ik weer terug de communicatie in ga. Ik heb nog geen baan gevonden, maar dat komt vast goed. De communicatie heb ik nooit helemaal losgelaten en ik heb zin om er weer mee aan de slag te gaan. Er zijn veel verschillende mogelijkheden, zowel qua werkzaamheden als werkomstandigheden. Mijn voorkeur gaat uit naar de online communicatie, maar zelfs daarin zijn weer veel verschillende mogelijkheden. Ik wil mijn bestaande kennis graag meer inzetten, maar ik kijk er ook naar uit om weer nieuwe dingen te leren en mijzelf te ontwikkelen.

De wens om kinderen te helpen is er nog steeds. Daarom neem ik niet voorgoed afscheid van het onderwijs. Wie weet komt er in de toekomst een rol voorbij die bij mij past. Tot die tijd ga ik het werkgeluk in de communicatie zoeken. Het is goed mogelijk dat ik daar met zoveel plezier ga werken dat mijn afscheid van het onderwijs toch definitief blijkt te zijn.

Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |