Eigenlijk moest er vandaag een handleiding chronisch zieken online komen, maar dat vond ik niet juist. Ik ben de laatste tijd namelijk erg bezig met hoe ik denk over mijn ziektes. Ik vond het dan niet goed voelen om jullie tips te geven. Daarom vandaag een persoonlijk artikel over het onderschatten van mijn ziektes, maar ook van mezelf.
Heftig
Ik heb inmiddels 6 diagnoses verzameld. Ik doe er altijd een beetje lacherig over als ik vertel, maar iedereens reactie is ‘dat is heftig!’. Zodra ik dan uitleg waar ik last van heb en hoe mij dat beperkt krijg ik nog een keer te horen dat het heftig is. Voor mij is het raar om dat te horen. Ik ben inmiddels gewend aan dit leven en voor mij is het normaal. Ik zie het niet als heftig dat ik verlammingsaanvallen krijg, het hoort er gewoon bij.
Ontkennen
Tijdens therapie hebben we het hier een paar keer over gehad. Het kwam er telkens op neer dat ik het ziek zijn voor ieder ander heftig zou vinden, maar voor mij niet. Voor mij is het normaal, het stelt niet zoveel voor en het kan veel erger. Het lijkt alsof ik de ernst van mijn ziektes ontken. Misschien omdat ik er anders gewoon niet goed mee om kan gaan. En dat doe ik niet alleen met mijn ziektes. Ook met dingen die in het verleden gebeurd zijn. Anderen noemen het heftig en ik kan dan alleen maar reageren met ‘ach ja’. Ook dan kan ik pas inzien dat het heftig is als ik denk dat het over iemand anders gaat.
Doorzetter
Naast dat het heftig is, krijg ik ook vaak te horen dat ik een doorzetter ben, omdat ik een redelijk normaal leven heb. Omdat ik niet de hele dag in bed lig, werk, mensen probeer te inspireren met bloggen en ondanks de tegenslagen toch telkens doorga. Ook daarin onderschat ik mezelf. Ik vind het niet bijzonder dat ik doorzet. In bed blijven liggen helpt ook niet, dat heb ik geprobeerd. Ik zie het als iets normaals. Terwijl ik andere chronisch zieken wel respecteer om hun doorzettingsvermogen. Maar voor mij is het anders.
Inzicht
Ik ga de komende tijd proberen in te zien dat bepaalde dingen heftig zijn. Als ik er teveel over nadenk word ik te emotioneel, maar het wordt tijd dat ik niet meer alles onderschat. Ik hoef te niet te doen alsof ik normaal ben. Door in te zien dat niet alles normaal is, hoop ik dat ik ook minder van mezelf ga verlangen. Dat ik accepteer dat ik niet alles kan of dingen op mijn eigen tempo doe. Ik ga er de komende tijd aan werken om wat meer stil te staan bij alles wat gebeurd is in mijn leven. Niet alles meteen wegwuiven en doen alsof het normaal is.
Vinden jullie het ook lastig om je ziektes en jezelf niet te onderschatten?
Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |
Het lijkt me zo moeilijk om niet te veel te doen, succes, X
Dankjewel <3
Ja, dit is erg herkenbaar. Het is ook niet zo vreemd, dat je er zo aan gewend raakt. Je moet nou eenmaal. Je moet door, je moet eraan wennen, je moet ermee om gaan. Het wordt vanzelf je nieuwe normaal – maar dat betekent niet dat het gemakkelijk is natuurlijk.
Ik denk dat jij inderdaad wel een stuk trotser op jezelf mag zijn. Ik vind het enorm knap hoe je toch altijd weer dingen probeert te ondernemen. Volgens mij mag je echt een stuk liever voor jezelf zijn. Ik bewonder jou.
Je moet inderdaad ook doorgaan en er aan wennen. Ik sla er alleen te ver in door denk ik
En dankjewel! <3
Ik herken hier ook veel in. Ik krijg ook vaak de reactie van mensen dat ze het erg vinden hoe beperkt ik ben door mijn ziekte en dat ik toch echt een doorzetter ben. Ik heb dan ook steeds de neiging om er lichtjes overheen te gaan en te zeggen dat ik het na al die jaren zo gewend ben en niet beter meer weet. Maar steeds vaker sta ik er ook wel eens bij stil dat het allemaal niet zo evident is en dat mijn leven er toch wel heel verschillend uitziet dan dat van gezonde mensen. Ik wens je veel succes de komende tijd om tot bepaalde inzichten te komen.
Goed dat het je steeds vaker lukt om in te zien dat het niet allemaal makkelijk/normaal is. Ik hoop dat mij dat ook gaat lukken
Ik weet op zich wel dat het allemaal heel heftig is, maar ik probeer er voor mezelf ook niet te veel over na te denken. Piekeren erover maakt me niet gelukkiger, integendeel. Ik heb het wel nog altijd moeilijk om mijn grenzen te bewaken en niet altijd maar er over heen te gaan.
Het is wel zo dat dit nu eenmaal ons leven is en dat het voor ons dus “normaal” is. Maar makkelijk, nee dat is het niet!
Er alleen maar over piekeren helpt inderdaad ook niet!
Mooi geschreven. Ik zou het zo zelf geschreven kunnen hebben. Heel erg herkenbaar dus voor mij. Misschien is het ook gewoon een manier om er mee om te kunnen gaan. Als je elke ochtend wakker wordt en denkt, jeetje wat heftig dit, dan word je daar denk ik ook niet gelukkiger van. 🙂 Maar of het goed is…
Het is voor mij inderdaad denk ik een manier om ermee om te kunnen gaan. Maar ik denk dus dat het niet goed is dat ik niet kan inzien dat het wel heftig is
Ik herken mijzelf ook erg in je verhaal. Ik vind dat ik ondanks mijn ziekte alles ‘gewoon’ zou moeten kunnen. Terwijl als iemand anders mijn klachten had zou ik het goed begrijpen dat die persoon een hoop dingen niet zou doen/kunnen.
Dat heb ik ook ja, zorgt soms voor lastige situaties
Herkenbaar ja. Maar aan de andere kant is het ook een beetje een copingsmechanisme, want als je je er altijd maar bewust van bent hoe heftig het is, wordt het ook alleen maar heftiger.
Ik kies m’n momenten en personen om echt stil te staan hierbij en soms is dat ook even een potje janken.
Altijd er bewust van zijn lijkt me niet te doen inderdaad. Ik hoop dat ik er straks ook af en toe bij stil kan staan ipv het heel lang negeren en daarna compleet instorten
Ja ik herken dat wel. Ook al ben ik niet chronisch ziek.
Zeker herkenbaar! Ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat we er zelf al zo aan gewend zijn… in mijn geval weet ik ook gewoon niet beter. Ik ”weet” wel dat het heftig is en ik vind het zelf ook wel heftig, maar ik heb ermee leren leven en zou het ook eigenlijk strikt genomen niet anders willen. Je ziekte onderschatten of juist overschatten heeft er denk ik ook mee te maken dat je denkt meer of juist minder aan te kunnen dan in werkelijkheid het geval is.