Vertrouwen in je lichaam

Vertrouwen is een lastig iets. Over het algemeen heb je vertrouwen, tot het een keer geschaad wordt. Dan is het lastig om dat vertrouwen weer op te bouwen. Bij de een gaat dat gemakkelijker dan bij de ander, maar het is niet meer een vanzelfsprekend iets. Meestal wordt er gesproken over vertrouwen tussen 2 mensen, maar je kunt ook te maken hebben met het verliezen van vertrouwen in je lichaam. Iets wat veel chronisch zieken wel zullen herkennen.

vertrouwen in je lichaam

Zodra je te horen krijgt dat je chronisch ziek bent is dat al een klap voor het vertrouwen. Wat heb jij je lijf aangedaan om ziek te worden? Meestal komt het niet door iets wat jij gedaan hebt. Soms heb je juist heel goed voor je lijf gezorgd qua voeding, beweging en slaap. Zelfs als je niet perfect voor je lichaam hebt gezorgd is het logisch dat je het vertrouwen kwijt raakt. Er zijn zoveel mensen die een lichaam hebben die doet wat je ervan verwacht, dat het niet eerlijk voelt dat jouw lichaam niet meewerkt.

Nadat mijn lichaam niet meer deed wat de bedoeling was begon het me regelmatig letterlijk in de steek te laten. Ik kreeg verlammingsaanvallen waardoor ik niets meer kon. Ik kan je vertellen dat je daardoor heel snel het vertrouwen in je lijf kwijtraakt. Na een paar verlammingsaanvallen twijfelde ik overal aan. Kon ik naar die afspraak of zou mijn lijf mij weer in de steek laten? Ik voelde een tinteling in mijn been, wordt dit een verlammingsaanval? Het gebrek aan vertrouwen in mijn eigen lichaam begon mij tegen te houden in de dingen die ik wilde. Ik durfde steeds minder vaak iets nieuws uit te proberen.

Later gebeurde hetzelfde met de paniekaanvallen. Zelfs als ik voor mijn gevoel heel rustig was besloot mijn lichaam om een paniekaanval te krijgen. Het gebeurde op de gekste momenten en ik kon dan geen controle meer krijgen over mijn lijf. Iedere keer als ik iets engs probeerde kreeg ik een paniekaanval. Het bewijs dat mijn lichaam niet te vertrouwen was. Dus ik ging thuis zitten, op de bank. En ik kreeg nog steeds paniekaanvallen. Het vertrouwen in mijn lichaam was compleet weg.

Op dit moment heb ik weer weinig vertrouwen in mijn lichaam. Ik doe geen vreemde dingen en toch blijven mijn rug en heupen/bekken moeilijk doen. De wervels zakken telkens scheef en ik heb constant pijn. Zodra het iets beter gaat en ik naar mijn werk loop (10 minuten lopen) word ik weer afgestraft. De pijn en scheve wervels komen weer terug. Toch wil mijn fysiotherapeut dat ik weer ga sporten. Vorig jaar werkte het om mijn belastbaarheid te verhogen, maar nu ben ik bang. Bang dat mijn lijf het niet aankan, bang dat ik nog meer pijn krijg. Ik vertrouw er niet op dat mijn lichaam de simpelste, lichtste en kortste oefeningen aan kan. Vooral niet nu mijn heup na 1x sporten pijn doet. We zijn er nog niet helemaal over uit wat het is en of het door het sporten komt, maar het helpt niet mee om weer vertrouwen in het sporten en mijn lichaam te krijgen.

vertrouwen op je lichaam
Toch wil doorgaan met het sporten. Ik wil vechten om weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam. Of in ieder geval een beetje vertrouwen. Ik ben niet meer constant bang dat ik een verlammingsaanval of paniekaanval krijg. Dan moet het ook wel lukken om weer te leren vertrouwen op mijn lichaam tijdens het sporten toch? Het gaat alleen niet gemakkelijk worden. Ik moet mezelf net als de vorige keren een schop onder mijn kont geven. Mezelf motiveren om het toch te doen, omdat ik een beter leven willen. Doorgaan en mezelf het tegendeel bewijzen. Mijn lichaam laat me regelmatig in de steek, maar kan meer aan dan ik op dit moment denk.

Ik weet zeker dat het me gaat lukken om het sporten weer op te pakken en weer een beetje vertrouwen terug te krijgen in mijn lichaam. Maar helaas weet ik ook zeker dat ik vaker het vertrouwen in mijn lichaam kwijt zal raken. Er zullen momenten komen dat het mij weer vaker in de steek laat dan wat voor mij gewoon is. Weer momenten waarop mijn vertrouwen in mijn lijf wordt getest. En dat is moeilijk. Ik denk dan ook niet dat ik ooit kan zeggen dat ik mijn lichaam weer volledig vertrouw, zoals ik dat vroeger wel deed.

Ik hoop dat er ooit wel een moment komt waarop ik mijn lijf en mezelf weer als één zie. Want zoals misschien wel opvalt in deze blog voelt het vaak alsof ik tegen mijn lichaam vecht (en andersom) terwijl het één is en juist moet samenwerken. Ik hoop dat er een moment komt waarop ik vrede heb met mijn lichaam. Dat heb ik nu namelijk niet. Ik vind niet dat ik te dik, dun, lang of kort ben. Ik ben boos op de binnenkant van mijn lichaam. Mijn bindweefsel en mijn hersenen die niet doen wat ik wil. En dat is moeilijk. Daardoor blijf ik namelijk vechten tegen mezelf.

Heb jij vertrouwen in je lichaam?

liefs


Volg mij ook via Facebook | Twitter | Instragram |
Loading comments...